September 2009

Het vorige verhaal eindigt met Trouble die naar zijn familie roept. Ondanks dat het roedel terug huilt, blijft het geluid aanhouden. Uiteindelijk heb ik Trouble maar naar binnengehaald en in de huiskamer in de bench gezet. Zowel zij en ik hebben onze nachtrust hard nodig en ik wil niet het risico lopen om het geduld van de buren op de proef te stellen. ( dit doen we al genoeg).De volgende nacht proberen we het opnieuw en ons meisie schikt zich in haar lot en valt rustig in haar hok in slaap.

De eerste dag reageerde Trouble gereserveerd naar de rest van het roedel, maar daar was de tweede dag al weinig meer van te merken. Als een wervelwind rent ze door de tuin en daagt alles uit wat in haar weg komt. De andere honden krijgen het vooral voor de kiezen maar ook blaadjes worden vakkundig “gekild”, overvliegende vogels worden besprongen, insecten en vliegen gejaagd en stokjes worden tot splinters verwerkt. Dit laatste baart ons enige zorgen want enkele dagen nadat Trouble bij ons was gekomen bereikt ons het bericht dat het broertje van Trouble overleden is nadat hij een stokje opgegeten heeft. Op een gegeven moment horen we uit de tuin een korte schreeuw van Trouble, we gaan kijken maar er is niets te zien, ze zal zich wel verstapt hebben maar hinken doet ze ook niet. 5 minuten later komt ze binnen en heeft een onderlip die twee a drie keer zo dik is als hij moet zijn. Jezus mina wat heeft die kop een vreemde vorm. Waarschijnlijk heeft ze weer eens achter een bij of wesp aangezeten en deze keer heeft ze hem te pakken gekregen, Dat insect is ook niet gek en heeft terug gevochten met dit resultaat. De dierenarts wordt geconsulteerd en naar enkele uren slinkt de lip weer tot gewone proporties. Dit was wel even schrikken. Voorzichtigheid is dus geboden maar voorkomen is Gods onmogelijk want een bewegelijke pup kun je niet voor alles beschermen, door schade en schande wordt men wijs.

Voor onbekende situaties blijft Trouble schrikachtig reageren. Daarom gaat Natascha regelmatig met haar wandelen om haar te laten wennen aan vreemde mensen, andere honden, auto’s, koeien, geiten en wat dies meer zij.

In haar vertrouwde omgeving is hier echter weinig van te merken. Ze heeft al snel de klossen, die als honden-lig-tafel dienen, in bezit genomen. Als een sfinx kijkt ze dan met een arrogante blik uit over de kennels en de tuin. Het lijkt goddomme Cleopatra wel die haar Egyptische koninkrijk inspecteert.

De eerste dagen heeft ze Jock als haar beschermheer uitgezocht, ze daagt de andere roedelleden uit en als er dan een te heftige reactie komt duikt ze achter hem weg om bescherming te zoeken. Het werkt nog ook want zo komt ze met veel kattenkwaad weg, want laten we eerlijk zijn, nog nooit hebben we een hond een naam gegeven die al naar korte termijn zo op zijn plaats lijkt te zijn. ( dit wordt in de rest van het verhaal wel duidelijker).

We laten de honden altijd in groepjes uit de kennels, door de tijd heen is hierin een bepaald volgorde en patroon ontstaan. Ze heeft in een mum van tijd in de gaten hoe dit in zijn werk gaat en stelt zich dan bij de juiste kenneldeur verdekt op zodat ze het “uitkomend verkeer “ met geweld kan verrassen en bespringen en verleiden tot een spelletje. Ze krijgt het voor elkaar om de meest luie hus van ons in de benen te krijgen. Het ingeslapen zooitje is nu volop aan het spelen, niet alleen met de pup maar ook met elkaar.

Trouble heeft een innemend karakter, met alle honden kan ze goed opschieten. Een voorliefde ontwikkelt ze voor onze “bejaardensoos”. Rocky en Questor zijn al aardig op leeftijd maar ook hen daagt ze constant uit. Questor, die aan artrose artritis en meer van zulke enge aandoening lijdt, slaapt bij haar in de kennel. Hij wordt door verschillende medicijnen op de been gehouden om nog een tijdje pijnloos door het leven te kunnen. Dit lukt aardig, maar zijn doorgezakte rug spreekt boekdelen. Mien heeft hier echter geen boodschap aan. Ze heeft Quest uitgezocht als haar slaapmaatje. Wanneer de honden s’avonds op gekenneld worden voor de nacht duikt ze steevast bij Questor in de ton ( onze honden slapen in grote wijnvaten ). Dan begint het stuivertje verwisselen en het is grappig om dit van een afstand te bekijken. Langzaam wurmt Questor zich uit de ton en gaat in een andere liggen. Keuze genoeg. 1 minuut later springt Trouble uit de ton en duikt weer bij Questor. Een zacht gebrom volgt. Hierna wurmt zich Questor weer uit de ton en gaat in een andere liggen met zo’n blik van: “laat me toch slapen”. Je raad het al nog geen minuut later springt Trouble uit de ton en duikt bij Questor. Dit herhaalt zich enkele keren totdat Questor opgeeft. Trouble drukt zich tegen hem aan en valt tevreden in slaap. Het is echter een paar keer voorgekomen dat het te gortig werd. Toen hebben we Questor in de naastgelegen kennel gelegd omdat hij teveel last van onze plaaggeest kreeg. We moeten onze ouwetjes af en toe tegen de jeugd in bescherming nemen. Dan hoorde je even Trouble “huilen”, Questor huilde dan terug en de rust was weergekeerd.

Met Rocky is het een ander verhaal. We weten uit het verleden dat hij een bloedhekel heeft aan al dat jonge spul dat last heeft van een teveel aan energie. Geregeld haalde hij naar de spelende pups uit om zijn argumenten kracht bij te zetten en de oude sok heeft enkelen zelfs met zijn uithalen geraakt. Niet ernstig, maar een pup kan flink tekeer gaan als hij een pijntje heeft. M.a.w. de buren hingen nog net niet over de schutting om te vragen welk varken er geslacht werd. Trouble is echter een geval apart. Zij houdt van een gevaarlijk leven. Van het begin af aan heeft ze Rocky constant uitgedaagd. Door haar snelheid wist ze Rocky’s reprimandes steeds te ontwijken en opende steeds weer een nieuw offensief. Uiteindelijk gaf hij het maar op, zocht rust in de huiskamer en ging dan bij onze voeten liggen. Trouble had dan in de gaten dat haar spelletje afgelopen was maar kon het niet laten om nog een keer te laten blijken dat ze lef had. ( de eerste keer dat we dit zagen waren we stomverbaasd en diegene die Rocky kennen zullen dit beamen) Met haar neus in de lucht loopt Trouble vlak langs de kop van Rocky. ( net nog niet onschuldig fluitend ) Met een houding van “wie doet me wat” gaat ze op de staart van Rocky liggen en rekt zich uit. Rocky keek achterom wat hem nu weer gebeurde en we hielden ons hart vast voor zijn reactie en wilde al opspringen om tussenbeide te komen. Wat schetst echter onze verbazing als hij een diepe zucht slaakt hij moedeloos zijn kop tussen de poten legt. Volgens mij denkt hij: “jonge jonge wat een Bitch hier maak ik me niet moe aan.

Trouble vind het een feest om op volle snelheid door de tuin te racen. Jeetje wat kan dit kleintje een snelheid ontwikkelen. (trouble lijkt klein mede doordat ze zo rank en wit van kleur is en ons roedel enkel bestaat uit reuen) Soms staat er dan een volwassen hond in de weg maar dat mag de pret niet drukken, zonder af te remmen rent ze op de hond af en wijkt dan uit ???????? Nee, in het begin mooi niet. Kop ietsje naar beneden en onze witte tornado duikt tussen de voor en de achterpoten onder de hond door. De eerste keer was dat voor onze fikkies wel even schrikken, maar alles went ook een pup die lak heeft aan geschrokken reuen. Alleen……………… Kleine hondjes groeien en ik kan me nog een situatie herinneren ( uitgerekend met Questor) dat ze weer op volle snelheid liep, haar kop een beetje naar beneden en Quest vol op de zij raakt. De pup is groter gegroeid. Questor valt om en Trouble maakt een driedubbele rietberger achter over met salto en beland op de rug naast Quest. Verwonderd blijft ze liggen. Even later herhaalt ze haar move alleen duikt ze deze keer niet onder de hond door maar springt ze er royaal overheen. Tja al doende leert men en Trouble leert snel. Jonge jonge wat een circus artiest, hier kunnen we nog veel lol aan beleven.

Het is bij ons de gewoonte dat de honden niet op, stoelen en banken komen. Ze mogen in de huiskamer maar dan wel op de vloer. In het begin had madam hier weinig boodschap aan. Geregeld moesten we haar van de tuinstoelen halen omdat ze er op ging zitten en rond zat te kijken. Ook de bank vond ze interessant, “als jullie erop kunnen zitten mag ik dat ook en ik neem de arm- en rugleuningen ook in bezit en zit ik er niet op dan kan ik er wel overheen rennen…..leuk!!!!!!. Nou nee we hebben haar vriendelijk doch dringend verzocht om dit uit haar hoofd te laten en rap had ze in de gaten dat we er niet van gecharmeerd waren als ze de bank als hondenmand of Nürburgring gebruikte. Maar Trouble zou Trouble niet zijn als ze hier niet een oplossing voor vond. Ze viste uit dat als ze bij iemand op schoot kroop toch op die zelfde schoot in slaap kon vallen. Angstvallig vermeed ze dan om de bank te raken. ( Ik weet het hondenpsychologisch is dit niet in de haak maar wat wil je als zo’n klein scheetje op je schoot of buik ligt te pitten )

Ze heeft zo wie zo truukjes om haar aandacht te krijgen. Al je binnen komt duwt ze alles en iedereen weg en spring tegen je op. ( heren let op de edele delen) Wanneer je haar dan even knuffelt en ze haar kans schoon ziet trekt ze de achterpoten op en ben je wel gedwongen om haar op de arm te nemen anders valt ze op haar rug. Ze heeft een grenzeloos vertrouwen in haar aaibaarheidsfactor en dat mag ze ook want ze komt er iedere keer weer mee weg. Wat is er vertederender dan zo’n witte sneeuwvlok die je de ogen en neus uit je gezicht likt.

Even een opmerking tussendoor: Wie heeft mij ooit heeft verteld dat honden geen TV kunnen kijken dan mag hij / zij mij het volgende verklaren: Wanneer er dieren op TV zijn, nog liever wolven of sledehonden, ( en we kijken nogal eens discovery ) en Trouble krijgt dit in de gaten dan gaat ze zo liggen of zitten dat ze alles kan zien, ja, aan de beweging van de ogen kun je constateren dat ze van links naar rechts en visa versa over het beeldscherm kijkt. Ze komt zelfs uit de tuin rennen als ze de geluiden van wolven of honden opvangt en loopt dan rechtstreeks naar de tv. Sterker nog als je voor haar gaat staan schuift ze zo op dat ze weer zicht op de kijkkast heeft. Wanneer het haar niet meer interesseert of je schakelt op een andere zender dan gaat ze weer door met dat waarmee ze bezig was. Dit kan echter gemakkelijk een half uur duren.

Praten doet ze ook, als ze naar buiten wil, haar iets niet zint, of ze wil gewoon je aandacht, laat ze een donker gebrom in verschillende toonhoogtes horen. Jeetje wat komt er een zwaar geluid uit dit kleine lichaam, Iwan Rebroff en Barry White kunnen hier een puntje aan zuigen. ( de jongeren onder ons moeten deze namen maar even opzoeken om de essentie van de opmerking te begrijpen) Ze doet dit eigenlijk nooit zonder aanleiding. Het heeft altijd, zij het soms voor haar alleen, nut.

Op 25 juni toen de honden aan hun eten bezig waren liet ze ook weer een donker gebrom horen en keek naar onze Rocky. Ik weet niet of dit bewust was maar ze attendeerde ons erop dat er iets met onze oldtimer was. Al enige tijd speelde Rocky’s leeftijd hem parten en begonnen zijn spieren in het achterlijf te slinken en hem af en toe in de steek te laten. Tijdens het voeren die dag zakte hij definitief door de achterpoten en kon hij nauwelijks meer opstaan. Een gang naar de dierenarts was onvermijdelijk geworden. De dierenarts heeft hem rond 19.00u uit zijn lijden verlost. Rocky was de laatste van het team waar wij onze eerste wedstrijden mee heb gelopen. 24 april was hij 14 jaar geworden. Troubles familie was een lid armer.

Toen ze net bij ons was hebben we flossen etc. voor haar gekocht zodat ze iets te kauwen had. In een mum van tijd heeft ze de grootste flossen vakkundig in hun bestanddelen uit elkaar gehaald en vinden we alleen nog maar losse draadjes door de hele tuin. Als deze artikelen van Ikea waren konden we ze aan de hand van de bouwtekening zo weer in elkaar zetten. Dit wil niet zeggen dat er in de tuin geen knaagschade is. Af en toe denken we dat we een eekhoorn of een ander knaagdier gekocht hebben want alle drinkbakken ( we hebben enkele plastic paarden drinkbakken van 5 liter door de tuin en in de kennels hangen) vertonen knabbel sporen en ook de tuinmeubels zijn niet onbeschadigd uit de strijd gekomen. Ons witte duiveltje eigent zich alles toe, van losliggende crocks, netjes onder de verwarming gezette sloffen, kousen uit de wasmand, kikkers van de buren die af en toe over onze plaats willen huppelen, poetsdoeken, los lopende telefoons en afstandbedieningen, de aandacht van alle gasten die we krijgen, etc. etc. en als het dan niet rondslingert haalt ze de droogdoeken van het handdoeken rekje in de keuken of steelt je boterham van je bord waar je bij zit. Wanneer je dan je spullen terug wilt hebben moet je van goeden huize komen. Ook hier maakt ze een spelletje van. Niet dat ze bang voor je is en in de verste hoek bij je vandaan gaart zitten. Met haar net verworven trofee schiet ze links en rechts aan je voorbij, schiet onder tafels door zodat je niet achter haar aan kan. Of gaat net aan de andere kant van de tafel staan. Als je dan de ene richting op loopt zorgt zij dat ze in de andere richting uit je buurt blijft. Ze heeft echter ook feilloos in de gaten als “de Baas “ wat geïrriteerd wordt en buiten adem raakt. Met haar staart kwispelend komt ze naar je toe en legt het voorwerp op de grond, wel zorgend dat ze zover uit je buurt staat dat je haar niet te pakken krijgt. ( kleine etterbak, maar dat bedoel ik in de liefste zin van het woord)

Dan volgt er een zwarte bladzijde uit het jonge leven van Trouble, Als we bezig zijn met de afwerking van de kennels, die we in de afgelopen weken uitgebreid hebben zodat de honden wat meer ruimte hebben hoort Natascha een rammelend geluid uit een van onze wijnvaten. Questor heeft, naar het zich laat aanzien, een epileptisch insult. Ook Questor was al een tijdje aan het aftakelen en kreeg last met bewegen. Natas constateert dat het absoluut niet goed zit en als zij dit zegt slaat de schrik me om het hart want tot nu toe heeft ze het nog nooit fout gehad en volgt al snel die, verdomde maar niet aan te ontkomen, rit naar de dierenarts. Het is nu 10 augustus en ik wil het nog een nachtje aanzien. Op 11 augustus 2009 na nog enkele insulten of herseninfarcten en duidelijke hersenbeschadiging moeten we, nog geen 1½ maand na Rocky, ook Questor bij de dierenarts laten inslapen. Questor is 12½ jaar oud geworden.>

Die nacht word ik wakker van een klagend gehuil, Trouble roept Questor, net als die andere keren als ze haar slaapmaatje mist. De anderen begrijpen het en doen, zij het stilletjes zodat Trouble er bovenuit komt, mee. Helaas Quest antwoord niet ( meer). Deze keer laat ik het maar zo. Ik begrijp het “Husky gezang”. Langzaam wordt het geluid zachter, en drijft uiteindelijk over de grintgaten weg. Verdrietig vallen we allen in slaap.

In loving memory of Rocky en Questor

Good Mush!!

Piet Bom