Maart 2013

Joop in de sneeuw

Op 24 februari jl. overleed ons aller Joop Leijen. Op dat moment stond voor mij de sledehondenwereld even stil. Een van de markantste Nederlandse Mushers verdween nu definitief van de trails. Niemand weet wat Joop voor mij persoonlijk betekend heeft, maar ik kan je vertellen dat dat een hoop is.

1 maart zijn wij een laatste groet aan Joop gaan brengen in Driehuis. Joops kist was eenvoudig zoals hij zelf was. Ongeschaafde grenen planken, beschilderd, versierd, beplakt en beschreven door zijn naasten. Letterlijk zes planken.

Indrukwekkend hoe zijn dochters de kracht konden opbrengen om Joops eigenhandig geschreven afscheidsbrief voor te lezen. Vertederend hoe zijn jongste broer ( Joop had 10 broers en zussen waarvan hij de een na jongste van de jongens was) herinneringen ophaalde, en het nummer “De steen “  van Bram Vermeulen gezongen door Stef Bos kan ik nu niet meer luisteren zonder aan Joop te denken.

Na deze bijeenkomst werden we Door de familie allen nog uitgenodigd om een moment samen te zijn in strandcafé van Joops dochter “ de Boulevard “ in IJmuiden.

En dan weer op weg naar het zonnige zuiden ?? Nou zonnig was het niet ook het weer had die dag een trieste bui. Was de heen weg me al lang gevallen, de terugweg dreigde helemaal een pokken reis te worden. Ik realiseerde me echter dat dit nog niet het afscheid was dat ik me voorgesteld had en mij in staat stelde alles af te sluiten en voort te gaan met mijn ( talloze) herinneringen. Een gevoel van ongenoegen bekroop me maar ik kon er op dat moment niets mee. Terwijl de kilometers onder de banden door schoten zat ik strak in gedachten voor me uit te staren.

Opeens betrapte ik me erop dat ik met een dikke vette glimlach op mijn gezicht van alles over Joop in mijn hoofd haalde. Ik zal proberen het met jullie te delen:

Hemelpoort

Voor me zie ik een gigantische witte poort in het volle licht liggen. Een klein manneke in het wit gekleed met vleugels kijkt in de verte. ( juist de hemelpoort compleet met engel) Opeens valt er een grote schaduw over de engel die hem in het geheel in duisternis hult. De engel kruipt angstig in elkaar en er komt uit de verte een stem die roept: “Hé pikkie, wat sta je hier alleen zal ik je gezelschap komen houden “? Ja hoor, Joop is gearriveerd en staat, weer in oude volle Hollandse glorie, voor de hemelpoort. ( en als er iemand verdiend heeft om deze poort zonder problemen te vinden is hij het wel ). De engel weet niet hoe hij het heeft en kijkt schichtig omhoog. Hier komt wel een erg wonderlijk figuur aankloppen, hij zal hem even de regels uitleggen hoe je je hier te gedragen hebt. Eer hij echter een woord over zijn lippen heeft gekregen heeft de  G.V.R. ( grote vriendelijke reus zoals mijn kinderen hem vroeger noemden) hem opgetild en geeft hem een van zijn beroemde, botte brekende, knuffels. Zijn voetjes trappelen heen en weer, veertjes dwarrelen uit de vleugels en vallen op de grond, Joop kijkt hier verwonderd naar. “ He, jochie ben je in de rui? Je hele wintervacht sodemietert eruit. Daar mag je wel mee oppassen want als je hier mee gaat vliegen pleur je zo uit de lucht en kom je op je platte bek terecht. Niet goed voor je broodmolen en een garantie voor 6 weken vloeibaar voedsel. Ik weet niet hoe het eten hier is maar ik denk dat het beter is als dat gemalen goedje. Wacht even ik zal je even helpen “ zegt hij en begint de gevallen veren op te rapen.

Joop op de Peel en Maas Challenge

Vervolgens grijpt hij met zijn grote handen in zijn broekzak en tovert er een grote fluorescerende knal oranje rol ducttape uit. Voorzichtig begint hij de veren op zijn plaats terug te plakken. “ Maar vertel me eens “ gaat Joop verder, terwijl hij bezig is, “ ben jij hier de portier of bedien je de lift”. “ De lift ??” herhaalt de engel ongelovig, “ welke lift”. “ Ja, hoor eens even” buldert Joop op zijn vriendelijke manier: “ er moeten hier op zijn minst etages met sleepboten, vrachtwagens of sledehonden zijn, ik moet wel wat om handen hebben, anders ga ik weer naar huis hoor” Joop draait zich om en neemt een paar zevenmijls passen van de poort weg. Met zijn volle gewicht hangt de engel aan zijn arm en probeert hem tegen te houden. Duhh, geen ervaring met Hollands welvaren dus. Je kunt zelfs met je vleugels klapperen maar dit houdt je echt niet tegen. Opeens draait Joop zich om en heeft een brede grijns op zijn gezicht. “Ik zit je maar te zieken hoor klapwiek, vertel me maar waar ik heen moet, Jopie volgt wel. Stotterend wordt eruit gelegd dat hij door de poort moet lopen en het zich dan allemaal van zelf wijst.

Langzaam zwaait de poort open en het lijkt wel of er in de verte sledehonden huilen, die aan de stake-out staan bij een rivier waar net een sleepboot aanmeert en waar flink aan de weg wordt gewerkt. “He, wacht even dan kom ik jullie wel even een handje helpen, zeg maar wat ik doen moet.” Met grote passen loopt Joop door de poort en even later is hij opgeslokt door de mist. Net kan ik nog een paar stemmen horen die roepen; “ ha, die Joop ben je er ook, gezellig. Zijn lijfspreuk “Weeeeeeerelds” krijgt nu een nieuwe variant. Ik hoor hem zeggen op de vraag hoe vind je de trail Joop??   “Heeeeeeeeemels”

De engel draait zich langzaam om en sluit hoofdschuddend de poort. Ik zie nog net dat zijn smetteloze witte vleugels worden ontsierd door een paar flinke oranje plekken, waar Joop, provisorisch, zijn reparaties heeft uitgevoerd. Maar ook hij krijgt nu hij Joop kent de glimlach niet meer van zijn bekkie ( Joops voor mond )

Het ritje naar huis verloopt nu een stukje aangenamer na deze beelden. Niet dat het het verlies goed maakt maar het maakt het wat meer dragelijker. De lege plek die achtergelaten wordt op de trails en stake-out zal lastig te vullen zijn. ( als we dit al zouden willen )

Deze tuinkabouter zal het nu zonder GVR moeten doen. Ik ben een stukje van mezelf verloren, maar ik zal altijd een stukje van Joop bij me dragen. Dus eigenlijk ben ik er beter van geworden.

Thuis gekomen wis ik Joops gegevens uit mijn adressen bestand in de computer en zijn telefoon nummer uit mijn telefoon ………………….. Bliep……………….., Dit was het dan……..….??       K.. ( gecensureerd)

                                                          Dag Joop, Bedankt Joop !!

04-09-1951 / 24-02-2013

Piet

P.S.: Ik heb nog een beeld voor ogen:

Joop op zijn buik liggend, op een wolk, beide handen onder zijn kin gevouwen en een strohalm in zijn mondhoek. Baseball cap en grote bril op. Kijkend naar beneden met een blik van, ik hou jullie in de gaten mushertjes, of jullie het ondanks alles wel gezellig houden en zo niet ik weet waar jullie huis woont!!

Doen Joop we hebben het nodig want onze eeuwige optimist is weggevallen.