Juni 2009

Nadat onze enig teefje “Kimo” was afgereisd naar “the big trail in the sky” en onze roedel een Männerwirtschaft geworden was, werd het tijd om eens na te gaan denken aan een aanvulling voor ons roedel. Nu ze er niet meer was bleek maar eens dat onze moederoverste de touwtjes strak in de handen had. Ze was dan wel niet de alpha hond, maar er gebeurde niets wat zij niet goedkeurde. Zij maakt de dienst uit. Onze testosteron kanonnen moesten naar haar pijpen dansen. Vervanging voor onze husky waarmee voor ons de sledehondensport begon?? Dit zou nog een lastige, zoniet een onmogelijke taak worden.

Er werd heel wat afgediscussieerd; Wat voor een geslacht het moest worden daar waren we al snel uit. Aangezien de rest van de meute reuen waren kozen we voor meer van het soort. Het zou dus een reutje worden. Maar dan zijn nog niet alle vragen beantwoord zoals: Bij wie kunnen we in goed vertrouwen een pup kopen? Waar zijn nesten of zijn er nesten op komst? Willen we van die combinatie van reu en teef een pup? Wat moet hij voor een karakter hebben? (Ik weet deze vraag kun je nauwelijks van tevoren beantwoordden, maar je kan er in ieder geval al een beetje rekening mee houden ) Welke plaats zou hij idealiter in ons team moeten innemen? Natuurlijk wat gaat ons die pup kosten ( we zijn nog steeds niet opgenomen in de lijst van 50 rijkste Nederlanders van de Quote, dus we moeten opletten) Etc. etc.

Nadat we alles op een rijtje gezet hadden gingen we op zoek. Dit was sneller gezegd als gedaan. We hebben enkele keren een optie genomen op een pup die nog geboren moest worden. Helaas werden er, uit onze keuze, te weinig reuen geboren en visten we steeds achter het net. De tijd verstreek. Op een gegeven moment vertelde Sander ( de vriend van mijn dochter Lonneke ) dat zij een nestje kregen ( ja ja ik weet het verkeerde woordkeuze, twee honden van Sander en Lonneke kregen puppy’s. ) Trouwens ik ben nog te jong en te knap om opa te worden en als ik opa word, wordt ik s’ochtends naast oma wakker, nee dank je feestelijk. Maar verder de ideale situatie dus, Honden die ik geregeld zie, waarvan ik het karakter ken en sterker nog beiden hadden al eens in mijn team gelopen. Dit kon niet meer stuk..

Sander bracht ons echter wel aan het twijfelen door te vragen waarom we geen teefje wilden. Dit zou volgens hem in onze situatie misschien wel beter zijn. Ook wij hadden in de afgelopen tijd gemerkt dat we de vrouwelijke inbreng begonnen te missen bij onze macho’s. Ik had hier zelf niet zo’n last van, ik heb een vrouw en twee dochters dus vrouwelijke inbreng genoeg. (Alhoewel……….. elke mannelijke hond die binnen komt staat op de nominatie om gecastreerd te worden, als alle reuen aan de beurt zijn geweest dan blijft er nog maar een man in de familie over die nog intakt is ( mijn schoonzoons hierbuiten gelaten) en dat is…………………..shit!!!!!! dat ben ik. Nee prima idee om een teefje aan te schaffen dat lijdt misschien de aandacht af. Ik ben 180 graden om er moet een teefje komen. Mij hoor je niet meer tegenstribbelen. ( slik ).
Goed wij waren vol verwachting van de geboorte. De kennels waren puppy proof gemaakt. Dus laat het jonge spul maar komen. Op 28 november 2007 komt het verlossende telefoontje de pups zijn geboren. Alleen, tja, mmmmm, Sander weet niet hoe hij het ons moet vertellen…….. het zijn allemaal reuen. Potverpielekes die gene die ons op het idee heeft gebracht om voor een teef te gaan. Verzuimd het om zijn honden duidelijk te maken dat er minstens een vrouwtje tussen de pups moet zitten om zijn schoonfamilie in limland tevreden te houden????? Schande!!!!!!

Alle gekheid op een stokje weer niets dus. Het zoeken begint opnieuw. Een tijd later komt Sander met het bericht dat Roderick en Sandra een nestje hadden. Van Roderick hebben we jaren geleden “Voki” overgenomen. Deze Zwarte reu heeft ons destijds flink geholpen in onze primaire stappen binnen de sledehondensport.

De stoute schoenen aangetrokken ( ik droeg op dat moment modieuze crocks) en in de telefoon geklommen. Was ik maar wat sneller geweest de pups waren allen besproken en weer bleef onze zoektocht zonder succes. Alhoewel………. Roderick vertelde dat er over een tijd nog een nest op stapel stond en hij kon ons op de lijst zetten. Oké zo gezegd zo gedaan. We bestelde een “teefje” ( dit klinkt of dat we naar de bakker gaan voor een half brood, zo is het echter niet bedoeld) We hadden weer een serieuze kans op aanvulling van ons team. Het duurde nog wel wat langer dan we gehoopt hadden maar we waren nu al zo’n tijd op zoek dat dit er ook nog wel bij kon.
2 november 2008, juist ja, bijna een jaar later als onze laatste poging wederom een telefoontje. Ditmaal werden er 2 teven en 6 reuen geboren. De aanvulling van ons roedel is een feit.
Jeetje wat een aanloop voor de aanschaf van een pup. Velen hebben me herhaaldelijk gevraagd waarom we zelf geen nestje nemen. Dat scheelt een hoop ellende en tijd. Dit heeft enkele graverende redenen: 1 We hebben alleen maar reuen, en ondanks dat we een groot mietje tussen deze mannen hebben rondlopen fokt dit slecht. 2 Ik ben het watje in de familie, ik weet dat wanneer er 10 pups geboren worden ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om ze aan iemand anders te verkopen en wil ik ze allemaal houden. Daar we echter midden in het dorp wonen en we geen plaats hebben voor een roedel van 12 of meer honden zien we maar van eigen fok af.

Goed terug naar het verhaal. Roderick vraagt of we al een naam voor de pup weten. Ja die hebben we. Omdat we weten dat we voor problemen zorgen door in deze mannenwereld een vrouw te introduceren leek ons de naam “Trouble”wel wat. Een probleempje voor Sandra en Roderick is dit het C-nest dus de naam moet met een C beginnen. We zijn echter niet voor een gat te vangen we plakken er een voorvoegsel bij en zo wordt het “Cold Trouble” ( Koude problemen).
Een tijdje later gaan we op weg naar Numansdorp. Voor het eerst krijgen we onze pup te zien. Als we arriveren zijn Sandra en Roderick nog niet thuis omdat ze aan het trainen zijn voor de a.s. wereldkampioenschappen ( met het voor iedereen bekende resultaat Roderick wint dit kampioenschap ). Adri ontvangt ons. Even later zijn Sandra en Roderick er ook en gaan we naar de puppykennel. 8 mini sledehonden rennen als een stelletje dollen over het gras van de speelwei achter moeders aan. Langs zijn neus weg zegt Roderick dat we wat teven betreft de eerste keuze hebben. Maar ja zie de mannen van de vrouwen maar eens te onderscheiden als ze zo uitgelaten door het gras hupsen. Uiteindelijk weten we ze “ bijeen te drijven” in een kennel en kunnen we ze rustig bekijken. Alleen met al dat jong spul is het lastig kiezen. Vooral omdat er een paar veel op elkaar lijken en wanneer we ze op de grond zetten loopt het spul weer door elkaar en dan ben je weer aan het kijken wie wie is. Uiteindelijk valt onze keuze, met dank aan de hulp van Adri, Sandra en Roderick ( wie maakt er geen gebruik van als je zo’n bulk aan sledehonden ervaring naast je hebt staan ) op de witte teef met de rode schijn. Helaas moeten we haar weer achter laten omdat ze te jong is om mee te nemen naar het koude zuiden van Limburg en gaan we met lege handen terug naar huis.

Uiteindelijk wordt het 12 januari. Roderick en Sandra komen even terug uit de sneeuw. Ik rijdt ze tegemoet. We hebben in Kroonenberg afgesproken ( vlak bij ons in de buurt) om de pup op te halen. De honden worden net aan de stake-out gezet als ik aankom. Ook ONZE “trouble”wordt aan de “ketting” gezet. Eigenwijs gaat ze zitten en bekijkt het gekrakeel om zich heen. Jeetje als je die bullen van ons bekijkt is dit weer even wennen. Klein, frêle maar bijzonder schrander neemt ze de wereld om zich heen in zich op. Last van de kou schijnt ze niet te hebben. Nee duuuuuh het is een sledehond.

Na nog een tijdje gekletst te hebben neem ik afscheid en rijdt ik naar huis om onze nieuwe aanwinst aan de rest van de meute te tonen ( zowel mens als dier). In eerste instantie is het rustig achter in de bus, maar na een tijdje hoor je heel zachtjes huilen dat langzaam aanzwelt. ( het wolvengehuil zonder tranen natuurlijk ) Trouble laat weten dat ze eraan komt. Als ik vlak bij huis ben, bel ik op zodat ze de andere hussen op kunnen kennellen zodat Trouble eerst op haar gemak de nieuwe omgeving in zich op kan nemen.
Zeer gereserveerd loopt ze de tuin in en blijft met de staart tussen de benen vlak bij mij in de buurt. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, de andere honden zien wat vreemds door de tuin lopen en willen dit besnuffelen maken een herrie van jewelste. ( sorry buren). Uiteindelijk laten we de andere honden een voor een bij de pup. Aanvankelijk is Trouble zeer terughoudend maar naar een tijdje komt ze los en begint met de andere mee te lopen. Onze lomperiken lopen haar af en toe wel om waarna ze naar ons toe rent om dan even later weer op onderzoek uit te gaan. Het gaat beter als we verwacht hadden want ze heeft onze roedelleider Jock uitgezocht als beschermengel. Overal waar hij loopt is ook zij te vinden en als hij ergens in de huiskamer gaat liggen valt ze uitgeput op zijn staart in slaap.
S’nachts wordt ik wakker van een, voor mij, vreemd gehuil, de geluiden van mijn eigen vertrouwde hussen ken ik allemaal uit elkaar houden, maar dit?????

“Trouble” roept haar familie. Even later antwoord de rest van de meute. De toon is letterlijk gezet. Hoe mooi ik het ook vind ik haast me snel om ze tot stilte te manen. We wonen in de bebouwde kom en niet in Alaska!!!!!!!!!! Helaas.!!!

Happy Trails

Piet