Januari 2011

Even terug denken aan 26 december afgelopen jaar. Het is ongeveer 07.00u. Ik ben op het opstapje van mijn caravan gaan zitten. Langzaam gaat mijn blik over het landschap dat zich voor me uitspreid. Het is nu al het derde jaar op rij dat we in Nederland sneeuw van betekenis hebben gehad. Dit jaar zelfs een behoorlijke periode achter elkaar. De sneeuwdeken bedekt alle oneffenheden en geeft het landschap een vlak en strak uiterlijk. Alles is maagdelijk wit, Mushers Heaven.

Links van me staat de bus die al jaren dienst doet als Huskyhotel wanneer we onderweg zijn. Sinds 1^e kerstdag heeft het hotel echter een gast minder. De motor van ons team ( Jock ) is op die dag “spontaan” ingeslapen, we vonden hem met de neus onder zijn staart, opgerold als een goed Husky betaamd in zijn hok. Hij is gaan slapen zonder ooit meer wakker te worden. Er was van buiten niets aan hem te zien. De dierenarts vermoedt een hartstilstand of een gescheurde Aorta. Het moet in ieder geval snel en pijnloos verlopen zijn.

Het jaar 2010 geeft ons nog even een trap na voordat het ( eindelijk) afscheid neemt

Foto Petra Radschun

Rechts van mij hoor ik plotseling zacht gemiep en gepiep. Echt kabaal maken ze niet maar het is niet te overhoren. In de provisorische puppykennel spelen 8 “spiksplinternieuwe sledehonden in opleiding”, van 8 weken oud. Ik loop er naar toe en haal een van de pups eruit. Een mini macho van het zuiverste water. Hij kijkt me met zijn donkerbruine ogen aan en likt me met veel energie in het gezicht. Dan probeert hij me in mijn baard te bijten met zijn vlijmscherpe tandjes en kijkt me veelzeggend aan. Langzaam draait hij zich om en steekt zijn neus onder mijn oksel. Hij nestelt zich wiebelend in mijn armen, doet zijn ogen dicht en valt in slaap. Hij ruikt naar jonge hond en houtkrullen. Later zal blijken dat deze pup onze nieuwe aanwinst “Djengis” is.

Das wel snel al een vervanging voor Jock.?? Vervanging!!!!! Echt niet. Een nieuwe aanwinst, oké, een voortgaan waar we gebleven waren, ja, maar vervangen doen we onze honden niet. Het is volgens mij ook schier onmogelijk om een hond, welke dan ook, te “vervangen”. We zijn al heel wat husky’s tegen gekomen een geen enkel had hetzelfde karakter.

Jock is zoals alle honden die we gehad hebben, ook de niet husky’s, een van de honden die ons gebracht heeft waar we nu zijn en een belangrijke schakel in onze ontwikkeling.

Ik ben niet iemand die in het verleden blijft hangen en richt mijn blik wel degelijk op de toekomst, maar ik heb wel oog en houdt rekening met wat er in het verleden gepresteerd is. We leren van de fouten die gemaakt zijn ( die zijn er ), en we proberen die fouten te vermijden. ( daarvoor hebben we info en ervaring nodig). Maar we kunnen ook voortborduren op de successen die er behaald zijn. De weg is voor een deel al door onze voorgangers geplaveid. Waarom zouden we het wiel opnieuw uitvinden als het niet nodig is. Wel moeten we kijken of er geen zaken zijn die verbeterd kunnen worden. Het verleden echter geheel vergeten of negeren of zelfs veroordelen werkt volgens mij contraproductief. Zonder verleden was er geen heden en zeker geen toekomst.

Jeetje, we zijn wel een stukje van de weg afgedwaald, zo schrijven we over zitten op een opstapje in de sneeuw en even later zitten we “filosofische shit” ( uitspraak Giel Beelen) te verkondigen.

Back to basic. Onze honden. Jock was qua kracht werkelijk de motor van ons team, gaf zich altijd helemaal. De nieuwe aanwinst heeft een paar flinke poten onder het jonge lijf staan en dit belooft heel wat. Dit moet hij dan dus nog waar gaan maken. Alhoewel hij, we zullen het samen eruit moeten halen. In potentie zal het wel aanwezig zijn maar het moet er ook nog eens op een juiste manier uitgehaald worden. Daarbij helpen ons de ervaringen die we met onze vorige honden hebben opgedaan en de dingen die we door de jaren heen geleerd hebben van onze mede mushers. Verdomme, zit ik weer te verkondigen dat het verleden wel een verekkis grote rol speelt in het heden en de toekomst. Dit is toevallig maar het moet niet gekker worden.

Foto Ger van Beek

Het is wel weer erg leuk zo’n jonge spruit in de kennel. Het zet alles op zijn kop en alles moet opnieuw herzien en geordend worden. Wie komt bij wie in de kennel, Wie mag nu Jock weg is, de hoogste rang binnen de honden gemeenschap bekleden, wie heeft waar zijn vaste plekje. Maar vooral wie oh wie moet die jonge wervelwind de kneepjes van het leven in “Huize Sasquatch” bij brengen. Jijzelf zul je zeggen. Oké, dat klopt voor een deel, maar mijn ervaring ( daar is ie weer de stem uit het verleden) is dat je een groot pak van het zware werk aan je roedel kunt overlaten.

Onze Wolf was de eerste leermeester die we in huis hadden. Hij bezat het vermogen om ook volwassen honden bijna letterlijk rond te leiden en te laten zien wat kan en wat niet kan. Helaas was hij ook een meester in deuren open maken en gaatjes in de omheining vinden. Deze kennis heeft hij helaas ook verschillende malen overgedragen waardoor we enkele keren de afrastering moesten vernieuwen / verstevigen. Van in een team lopen had hij echter geen kaas gegeten daarvoor hadden we andere leermeesters.

Hierna nam Jock deze taken over. Jock deed dit met zachte dwang. Hij had veel geduld met de pups, maar zo snel de heren gingen puberen moesten we op gaan letten dat het niet uit de klauwen liep. Jock accepteerde geen tegenspraak. Met de dames, of dat nou onze eigen waren of die van andere roedels ( bijv. die van mijn kinderen), was het een andere zaak. Jock was een charmeur 1^e klas. Hij kon goed met de lady’s opschieten. Gelukkig hadden we hem door de dierenarts laten “ontkoppelen” want anders hadden er heel wat kleine Jockies rond gelopen, als hij de kans had gekregen. Toen trouble twee jaar geleden in ons roedel kwam, stonden we versteld wat ze allemaal mocht. Gek werd Jock ervan. Als hij ergens ging liggen, Trouble lag ernaast. Brommend stond hij dan weer op en verhuisde om even later er achter te komen dat de kleine drammer weer naast hem lag. Ook zijn ton in de kennel was niet veilig. Ik heb wel eens geschreven dat ik geamuseerd kon kijken wanneer de grote wisseltruc plaatsvond in de kennel. Jock in de ton, Trouble springt erbij. Jock uit de ton in een andere ton. Trouble uit de ton en bij Jock in de andere ton. Dit kon wel een half uur duren, dan hoorde je een diepe zucht van Jock en kon je bijna de triomfantelijke blik van Trouble op haar gezicht zien. Jock schikte zich in zijn lot. Een reu had dit niet hoeven proberen die was bij de eerste keer al op zijn plaats gezet. Hoezo GIRLPOWER.

Nu is er een einde gekomen aan het tijdperk Jock. Wie gaat het overnemen en hoe gaat dit verlopen. We weten het op dit moment nog niet, feit blijft dat er leermeesters moeten komen die “Djengis” de kneepjes van het vak gaan leren, zowel buiten als op de trail. In het roedel en naar honden van andere roedels toe. Een feit is het ook dat de leerlingen de meester op den duur gaan verbeteren en dat ze eigen ideeën krijgen en misschien overtreffen ze hun leermeesters wel. Ik hoop en zal erop toezien dat dit met respect gebeurd. Een hoop werk in het verschiet dus.

Terug naar het opstapje voor mijn caravan in de sneeuw. Ik kijk nog even rond in alle rust. De stake-out ontwaakt langzaam. Nog even genieten van de rust om me heen, je kunt bijna de sneeuw horen vallen.

Foto Bryan Evason

Nog even filosofisch doen???? Oké nog eentje dan;

Stel je de situatie even voor: Klein dik mannetje met baard op het krukje, voor de deur van zijn caravan, Links zijn bus met Husky’s, (het vertrouwde verleden dat door de dood van Jock weer een beetje is afgebrokkeld), rechts een nest jonge honden ( zij zullen in de toekomst bepalen hoe het gaat lopen en we weten niet wie de leermeesters worden en waar het naartoe zal gaan) in zijn armen een slapende pup. ( de toekomst die hij zo goed en zo kwaad zelf de normen en waarden kan bijbrengen zodat hij ook deel wordt van de toekomst ) voor zich de maagdelijke stake-out met vers gevallen sneeuw ( een blank canvas dat bij de eerste stap die hij zet al niet meer blank is) En om zich heen bevriende mushers uit verschillende landen met verschillende rassen honden ( allemaal ongeveer hetzelfde doel, iedereen zijn eigen weg maar met respect voor de ander) in zijn linker oog een traan van verdriet voor het verloren goede van het verleden. In zijn rechter oog een traan van geluk voor de nieuwe toekomst.

En als laatste: langzaam begint het koud op te trekken en krijg ik ribbels in mijn achterwerk van het draadijzeren bankje. Ik zet de pup tussen zijn broers en zus en ga me binnen in de caravan opwarmen aan een hete kop thee of chocomel. Ik heb de ijspegels zowat in mijn baard hangen. ( zie je wel, je kunt je toekomst zelf in de hand nemen, daar heb je geen anderen voor nodig “sta op en je zult warm worden)

Een recept voor de toekomst valt niet vooruit bepalen wel weet ik dat er een flinke scheut verleden en ervaring, een teug heden, een pak samenwerking, een slok respect voor elkaar, mucho travaggo (veel werk) en een flinke dosis creativiteit ingredienten zijn. Goed gemixt moet dit een basis kunnen geven waardoor we over een aantal jaren nog altijd kunnen zeggen:

Good Mush en Happy trails

Piet Bom(“Sasquatch)

In loving memories of:

Jock
(02-04-2002 / 25-12-2011)

Nogmaals het citaat uit een liedje van Rowwen Heze

“Soms is ’t beater iets moeis te verleeze, beater verleeze dan dat ge ‘t noeit het gehad!!”

soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dan het nooit te hebben gehad!!