Mei 2007

Wat hebben we een seizoen achter de rug!! Het kwam, door de temperatuur, veel te laat op gang en toen het eenmaal aan de gang was hadden de honden zwemvliezen nodig om door de plassen heen te komen. Dat de sneeuwkans in Nederland minimaal is wisten we al, maar dat er ook geen vorst voorkomt is in de afgelopen 300 jaar ( bron KNMI ) niet voor gekomen.

Vol goede moed zijn we onze trainingen gestart. Zoals gewend in weer en wind. Dit heet bij ons dus vooral goed nat en modderig worden. Alleen deze keer was het echt te gek. Regelmatig moesten we de bus met de hogedrukreiniger schoonspuiten omdat de Hussen en de kar de halve trail mee de auto in sleepten. Thuis aan gekomen werd de modder met hamer en beitel van de kar af gebikt omdat de wielen door de tattie niet meer draaien wilden. Toch hebben we, een korte, maar degelijke voorbereiding gehad en verheugden we ons, tegen beter weten in, op de sneeuw in het buitenland.
Welke sneeuw!!!! We wilden met de kerst en nieuwjaar richting Polen of Tjechië vertrekken maar dat was ijdele hoop. Begin December werd ons al duidelijk dat sleeën niets zou worden en we gooiden onze plannen om. Door onze Belgische vrienden werden we uitgenodigd om kerst te vieren en met hun het nieuwejaar in te luiden op een trainingskamp in Belgisch limburg.

Voor ons bleek dit een schot in de roos te zijn. Natuurlijk sneeuw hebben we niet gezien. Alleen regen modder en veel wind. Zelfs zo veel wind dat op 30 december alles wat voortent of tent heette platgewaaid werd door de storm die er over het water waaide en voor vele honderden euries schade bracht ( verzekeringswerk dus).

Dit was ook echter het enige wat er niet goed liep. We hebben verder deze tijd doorgebracht met Belgen, Duitsers, Nederlanders,Husky’s, Samojeden, Malamutes en Alasken husky”s. Ik heb maar weinige meetings mee gemaakt waar er zo open over elkaars ideeën en methodes gesproken werd. Ik heb ontzettend veel opgestoken en dan bedoel ik niet de vele sigaretjes. Het is dus mogelijk om wedstrijdmensen, beginnelingen, toerders en verschillende rassen en nationaliteiten in harmonie naast en met elkaar een meeting te laten houden. Hulde aan de organisatie.

De trail was om van te dromen, de algemene tent was droog en tegen de storm bestand. ( met enige kilo’s van bengelende mushers en händlers bleef deze als enige overeind in de storm ). Verder was het primitief opgezet, maar dit kwam de sfeer alleen maar ten goede.
Douches waren er niet, onze toilet was een dixy ( in het vlaams toy toy ) die na enkele dagen al aardig vol begon te raken, maar door het poepkot regelmatig heen en weer te schudden hebben we hem in deze periode tot aan het randje kunnen vullen. Ook vlaams heb ik geleerd, want toen ik de vraag kreeg of ze onze “remork” mochten lenen moet ik wel een rare snuit getrokken hebben. De Belgen deden het zowat in hun broek van het lachen. Na enige tijd kwam ik er achter dat ze om onze aanhangwagen vroegen.
Door uit alle caravans en tenten spullen te halen werd er een kerstdiner in elkaar gedraaid en ons nieuwjaars eten werd met vereende krachten, zonder te zijn gepland, samen gesteld uit Duitse, Belgische, Nederlandse ingrediënten en een beetje hulp van een cateraar die de weg niet kon vinden. De sfeer was ontspannen en vriendelijk, ik heb weer menig adres gekregen en veel geleerd

                                     Samen hebben we de storm getrotseerd ( helaas geen tent kunnen redden, maar zelfs daarom is gelachen) en we zijn er allen sterker uitgekomen.
Wij hadden de hoop op sneeuw al opgegeven maar onze dochter, haar vriend en een bevriend sledehondenteam stonden vlak voor de carnaval gepakt en gezakt klaar om naar de sneeuw te vertrekken. Helaas dit ging “schon wieder in die Hose” om met de duitsers te spreken. Er was geen trail te vinden die hun sleetjes dragen wilden. Ook niet toen ze half Europa hadden opgebeld. Het werd dus een weekje Drenthe, ook mooi. Dus weer geen sneeuw dit seizoen.

Het verdere sledehondenseizoen verliep zoals het was begonnen, veel regen en modder. Veel poetsen en de honden schoonmaken. We hebben nog even op het punt gestaan om in ons trainingsgebied met de slee van start te gaan omdat we hiermee beter vooruit waren gekomen als met de kar maar dat hebben we toch maar achterwege gelaten.

Is dit dan een verloren seizoen geworden voor ons: Nee nee nee ( een driewerf nee dus).

Wat ben ik weer trots op mijn honden. Ze hebben me toch maar in dit zwaare seizoen weer vele mooie en ontspannen uren bezorgd ondanks de omstandigheden

• We zijn lekker bezig geweest, al was het korter als anders
• We hebben weer nieuwe vrienden en kenissen gemaakt
• We zijn op andere races en meetings geweest als we in de afgelopen jaren gelopen hebben
• We hebben weer veel gehoord over de sledehondensport vanuit verschillende hoeken en hopen ook hier weer ons voordeel mee te doen in de toekomst
• We hebben op een meeting in België een hele tijd staan kletsen met Robert Sorlie ( sorry voor de schrijfwijze maar mijn computer heeft het scandinavische teken voor u niet voorradig) Dit is de meervoudig winnaar van de iditarod.
• Banden die we in het verleden hebben aangeknoopt hebben we versterkt.

Kortom ondanks alles hebben we een bere seizoen doorgemaakt en we zien jullie zeker het volgende seizoen op een of andere meeting wel weer

Happy Trails

Piet Bom

( “Sasquatch”)