Maart 2009

Zondagmiddag 4 januari 2009. Nadat we net terug waren van vakantie en alles weer schoon ingevet en op zijn plaats was, zat ik de tuin in te kijken. Langzaam begonnen er witte vlokken te vallen. Ik dacht even terug aan, nu al bijna tien jaar geleden, dat we in het noorden van het land enkele dagen hebben kunnen sleeën. Dit was onze eerste slee ervaring, op een geleende slee van Remco en Evelien.
Ik zei tegen Natascha:” het is de laatste tijd goed koud geweest dus het kan zijn dat deze sneeuw eventjes blijft liggen, maar Nederland kennende is dit ook zo weer weg.” Natascha knikte instemmend. Het bleef echter sneeuwen en toen we naar bed gingen lag er inderdaad een flink pak sneeuw. Ik nam me voor om de volgende dag iets eerder naar mijn werk te gaan, want je weet hoe het is als in Oostenrijk 2 meter sneeuw valt is er niets aan de hand maar valt er in ons kikkerlandje 5 centimeter dan is de hele santenkraam ontregeld.

Wat schetst mijn verbazing toen ik de volgende ochtend de honden uit de kennel wilde halen. Er was de afgelopen nacht 20 a 25 cm sneeuw gevallen en alles lag erbij of dat we net op onze winterbestemming aangekomen waren. Dus inderdaad een half uur vroeger naar mijn werk vertrokken om toch nog op tijd te komen.

Mooi niet!!! Rijd ik normaal 45 minuten naar mijn werkgever deze keer zou ik 2½ uur onderweg zijn. Op de Limburgse wegen was het een chaos. Bijna iedereen werd door het weer verrast en links en rechts zag je de auto’s op hun zomerbandjes doorschuiven. Gelukkig heb ik alleen maar blikschade gezien, maar de auto die in de greppel was gereden en finaal naar zijn grootje was zag er toch wel ernstig uit.
Daar stond ik dan in de 60 km file met mijn winterklare bus. Ik had geen centje pijn maar kon natuurlijk ook niet iedereen aan de kant duwen. Opeens wordt er naast me getoeterd. Een of andere grapjurk wijst op de belettering op de bus en steekt beide duimen op. Gelukkig kijkt hij net op tijd voor zich en ziet de remlichten van zijn voorligger oplichten. Hij gaat vol in de ankers en glijdt nog een stukje door, ik hoor het gekraak van indeukend blik al, maar gelukkig komt hij net op tijd tot stilstand, voordat hij de naam van zijn VW eer aan doet en er enkel golfjes in zijn plaatwerk zitten.
Opeens dringt het tot me door wat hij bedoelde. Ik had beter mijn honden kunnen inspannen en met de slee naar mijn werk kunnen gaan dan was mijn reistijd waarschijnlijk een stuk korter geweest. Had ik alleen een probleem met het parkeren van mijn vervoermiddel gehad want in de fietsenstalling laat zich een sledehondenteam een beetje lastig stallen.
Ach, maar wat zal ik de moeite nemen. We zijn in Nederland. Alle spullen zijn zoals gezegd schoon opgeborgen en in dit land is dat mooie winterlandschap in de loop van de dag weer verdwenen. Veel te veel werk voor niets dus.

Goed ik had die dag cursus. Ik kan niet zeggen dat ik er helemaal met mijn hoofd bij was. Sneeuwt het in Nederland eindelijk fatsoenlijk, zit ik mijn tijd te verdoen in een stoffig leslokaal en verwerk ik een hoop theoretische bla bla. ( mijn werkgever is het overigens met de laatst genoemde zinsnede geheel oneens). Ik wil snotverdrie naar buiten. Ja, in de pauze een uurtje, maar dan staan er een stel koukleumen naast me te roken en klagen dat ze zo lang gereden hebben en dat het zo koud is en dat die rotzooi maar zo snel mogelijk moet verdwijnen. Diegene die niet klagen zitten binnen bij de kachel ( de niet rokers dus voor wie het geen noodzaak heeft om naar buiten te gaan in de vries kou………. Stelletje watjes.)
Opeens ziet een van de cursisten mijn bus geparkeerd staan. “Kijk” roept hij olijk “ de halve zool van wie die bus is zal wel de enige in het land zijn die geen problemen met dit weer heeft, maar die heeft ook een mega afwijking” dit gezegd hebbende trekt hij zijn ijsmuts nog wat dieper over zijn oren, neemt een laatste haal aan zijn sigaret smijt hem in de asbak en verdwijnt naar binnen.
Als ik een tijdje later het leslokaal binnen kom om de cursus te vervolgen zegt een van mijn directe collega’s ( die me al wat langer kent ) “je zult wel balen hé Piet, dit is het weer voor jou, zaten we nou maar niet in dit lokaal dan kon je met de honden aan de slag” In mijn ooghoeken zie ik de grapjurk van zoeven tot in zijn nek rood verkleuren en langzaam in zijn stoel onderuitzakken om maar niet op te vallen. Als hij zijn ijsmuts nog op had gehad had hij hem niet alleen over zijn oren, maar tot over zijn enkels naar beneden getrokken. Ik kan het niet nalaten om in mijn baard te grommen, “tja, ik heb dan ook een mega afwijking”. De rokers begrijpen mijn opmerking en schieten in de lach. Zonder verdere incidenten wordt de cursus vervolgd.

Foto Bryan Evason

Ik ben in de vooravond nog niet thuis of de telefoon gaat. Het enige wat ik hoor is een voor mij bekende stem uit Maasbracht die zegt: “ Ik heb vandaag gesleed”. Hierna hoor ik alleen nog klik en er wordt opgehangen. Wel verd………………….. wat een aso. Ik zit de hele dag met mijn neus in de boeken en hij amuseert zich met zijn honden. Langzaam begin ik aan het idee te wennen dat dit wel eens een unieke lans kan zijn om eindelijk weer eens in ons eigen land te sleeën. Het begint de kriebelen.
Lonneke verteld me dat die dag de lokale tv. zender gebeld heeft. Ze vroegen of het mogelijk is om beelden van ons te maken in de sneeuw, dit vooral met het oog op promotie van de naderende Peel en Maas Challenge, en natuurlijk of dit zo snel mogelijk kan want er is haast bij. De sneeuw blijft niet eeuwig liggen!. Nee vertel haar wat dat had zij ook al bedacht. Lonneke klimt dus in het lulapparaat voor lange afstanden, en probeer enkele teams van Musher.nl te regelen. Dit lukt voor de woensdag erop.

Hierop pleegt ze een telefoontje met de tv. zender en er word een afspraak gemaakt voor die woensdag. De cameraploeg zal dan aanwezig zijn in ons

Foto Bryan Evason

trainingsgebied. ( Ho ho wacht even…… die sneeuw was toch volgens mij heel snel verdwenen!!!!!!!!!!! En nu ga je over 2 dagen sleeën?……..Ja ja niets is veranderlijk als een musher, binnen enkele minuten denk je er anders over, zeker als het om witte pret gaat en om reclame voor ons evenement; sorry)
Inmiddels is het te laat en te donker om de honden in te laden en te kijken of we in ons trainingsgebied een rondje kunnen sleeën. Balen.
Volgende dag, tweede cursusdag, Vannacht heeft moeder natuur nog even de aarde extra met poedersuiker bestrooid. Weer een gigantische file op de A2,. Ik heb echter van de vorige dag geleerd en neem de binnenwegen. Ik ben nu maar een uur onderweg, terwijl de file op de snelweg sneller groeit als een snottebel van een verkouden kleuter.

Het is eindelijk woensdag. Ja hoor voor de 3e dag sneeuw in Sankt Limburg. Alle 4 de teams van Musher.nl zijn in de Gods alle Jezus vroegte aanwezig in ons trainingsgebied om enkele uren heerlijk te sleeën. In ons kielzog de lokale cameraploeg. Het is een ongeveer -12 graden Celsius, dus de honden en wij zijn in ons element. De cameraman heeft zijn beste winterkleding aan maar trilt als een rietje van de kou. “Wat jullie hier leuk aan vinden weet ik niet,” zegt hij: “ maar ik hoop dat het er snel op staat want mijn vingers bevriezen zowat”.

Foto Bryan Evason

Er wordt afgesproken dat we rechtdoor de kruising oversteken met de teams en dan allen een rondje draaien van een kilometer zodat de beelden er snel opstaan en de gevoelige camera, die nu al uitvalsverschijnselen vertoond, niet te lang blootstaat aan de winterse temperaturen. ( koop dan ook goed materiaal!) Goed de camera word achter de kruising opgesteld. De tv-ploeg heeft echter niet in de gaten dat als sledehonden willen lopen ze dit ook meteen doen als de startlijn wordt los gemaakt. ( Ja ik weet het normaal gebruik je in de sneeuw een sneeuwanker. Maar we zijn al blij dat we kunnen sleeën, en om dan ook nog, in Nederland, genoeg sneeuw te eisen om een sneeuwanker goed in de grond te kunnen trappen, vind ik te ver gaan)
Dus de eerste startlijn wordt losgemaakt en het samojedenteam gaat de eerste mogelijkheid …..links????. ( Ik weet niet wat de honden van Ron onderling besproken hadden maar ze wilden dus zeker niet in beeld. Sabotage dus, we zullen eens laten zien dat we met sledehondensport bezig zijn en het niet altijd zo loopt als de mensen willen.)

Als het een tekenfilm was geweest stond er nu boven het hoofd van de cameraman een flink vraagteken. Dit hadden we niet afgesproken. De camera was nog niet klaar en hij zou rechtdoor komen. Ron, de Musher, slaat zowat dubbel van het lachen, zwaait vriendelijk en is in korte tijd, tussen de geparkeerde auto’s verdwenen. Geen opnamen dus. Er wordt door de crew op de lip gebeten om geen vloek te laten ontsnappen.
Hierna starten Sander en Erwin die netjes langs de camera lopen. De eerste beelden staan erop.( het gezicht van de filmcrew klaart op). Dan ben ik

Foto Bryan Evason

aan de beurt. Ik probeer mijn team in bedwang te houden door op mijn remmat te gaan staan. Dit lukt aardig. Ook mijn team loopt rechtdoor over de kruising. Als ik voorbij ben wordt de camera naar een andere locatie verplaatst om beelden te maken wanneer we na 1 km terug komen. Het lukt Erwin en Sander zonder enige problemen om de trail van 1 km zoals afgesproken af te leggen en de beelden zijn zeer fraai. Het wachten is dan nog op ondergetekende…….. Ik zei het wachten is dan nog op ondergetekende………… Nogmaals: “Bommetje waar blijf je,……….. de camera is inmiddels aan de handen van de operator vastgevroren en het humeur van de goede man wordt er niet beter op. Hij wil naar huis voor de warme chocomel en een bord snert.
Wat is er inmiddels gebeurd: Nadat ik rechtdoor was gesleed nam ik even later de bocht naar rechts om de trail op te gaan die we normaal als training lopen. Mijn honden zijn hier dus goed bekend. De volgende bocht weer naar rechts en we zouden weer bij ons startpunt aankomen. Tja, mijn team dacht er anders over. Hebben we eindelijk dat witte koude goedje onder onze voeten wil je na enkele honderden meters hier al afslaan???? Dacht het niet; (Normaal ga ik er prat op dat mijn leidhonden aardig luisteren en mijn commando’s opvolgen, maar deze keer waren ze collectief doof, oren dichtgevroren zeker of ze hebben via de 27mc contact gehad met het span van Ron en afgesproken om de zaak eens flink in de war te sturen)
Ze stuiven bij deze kruising rechtdoor de lange trail op, ik hoor ze denken: “en probeer jij ons met dat lichte sleetje maar te corrigeren”. Dat lukte dus inderdaad niet en gelaten laat ik de honden in eerste instantie hun weg maar vervolgen zonder gewaagde manoeuvres uit te voeren zodat Natascha, die in de basket zit, gelanceerd wordt. Genieten was het echter wel. Waar we normaal door de modder ploeteren lag nu alles onder een wit tapijt. Moeiteloos trokken mijn hussen de slee voort en luisterden ook weer naar de commando’s. Volgens mij hadden ze in de gaten dat ze het pleit in hun voordeel beslecht hadden. Ze liepen een andere trail als ik in 1e instantie bedoeld had.
Niet dat ik maar 1 km wilde lopen die dag. Nadat we de korte trail hadden gelopen wilde ik nog een flinke toer maken. Alleen dit had ik niet aan de honden duidelijk gemaakt en die trokken hun eigen plan.
Kortom na een “ietwat” langere interval als afgesproken kom ik weer in de buurt van ons startpunt. Achter me duikt ineens een 4×4 op uit een zijpaadje. Ik was iets te lang weg gebleven en ze hadden al de “rettungsdienst” erop uit gestuurd om me te zoeken. Bij gebrek aan een helikopter en landingsplaats kozen ze voor een suzuki “Allradantrieb”.
Ze hadden me dus gevonden. ( 500 meter voor het einde) De rest van de teams staan alweer aan de stake-out en er komt beroering in de mensen als ik mijn fluitje voor de honden laat horen. De cameraploeg is inmiddels al naar huis. So what!!. Ik heb heerlijk gesleed, voor het eerst in mijn carrière in ons eigen trainingsgebied.

De honden willen echter me nog een keer voor de gek houden na mijn sleetocht. Het pad waar we nu op lopen is normaal afgesloten met een slagboom, om auto’s uit het bos te weren. Mijn honden weten dat er rechts langs die slagboom een klein paadje is waar ze door kunnen. Voor deze gelegenheid echter hebben we de slagboom open gemaakt en het pad ligt geheel open voor ons. Het team loopt mooi op het midden van het pad. De verzamelde gemeente bij de bussen beginnen de namen van de honden te roepen om ze binnen te loodsen. De Hussen zetten aan voor een kort sprintje om de thuishaven te bereiken. Stoer zet ik mijn rechtervoet op de linkse runner en ga relaxt steppend finishen.

Foto Bryan Evason

Vlak voor de slagboom echter geven de leidhonden een ruk naar rechts. Terwijl er een pad van ongeveer 5 meter breed voor ons ligt persen ze het team, de slee, Natascha en de kleine dikke musher, langs de paal van de slagboom het kleine paadje op. Ik moet alle zeilen bijzetten om mijn slee niet te veranderen in brandhout. Mijn mede mushers bij de bus reageren zeer geschrokken. Ja duuuuuh. Het hele zooitje ligt rollend in de sneeuw van het lachen. Tranen lopen over hun wangen. (Ik hoop dat ze naast die tranen ook nog in hun broek gepiest hebben van het lachen en dat de hele handel aan ze vast vriest.)
Zonder enige emotie te tonen stap ik gedistingeerd van de slee, bedank mijn honden voor de gedane inspanning en laat het hoon gelach gelaten over me heen komen. Ik heb gesleed en dat foutje doet mij niets. Langzaam begint de sneeuw onder mijn voeten echter te smelten, heb ik zo’n warme voeten of gloei ik toch een beetje van schaamte???
De sneeuw blijft nog enkele dagen liggen en er worden nog verschillende tochten gemaakt “rund um Hauze”.

De winter van 2008/2009 kunnen we bijschrijven in de geschiedenis analen als de winter waarin Limburg eventjes precies de juiste plek was om de sledehondensport te beoefenen.!!!!!!!!

Good Mush en Happy Trails

Piet Bom