Juli 2007

Veel is er al geschreven over de nadelen van de sledehondensport. Overal vind je haren. Het kost hopen tijd en geld. Je bent gebonden aan huis (want met een heel roedel honden ga je niet zo makkelijk ergens op visite) etc. etc.

Voor de mushers en handlers wegen echter de nadelen niet op tegen de voordelen en we gaan er vol voor. Alles went, zelfs hangen, als je het maar lang genoeg doet.

Waar ik echter nog steeds niet aan gewend ben is het feit dat wanneer je meerdere honden hebt je ook vaker voor een dilemma komt te staan als je hond zwaar ziek wordt. Je word dan in een positie geplaats dat je moet kiezen, samen met een dierenarts natuurlijk, of het nog zin heeft om te behandelen of dat je het dier uit zijn lijden moet verlossen.

Als de behandeling aanslaat en je de hond kunt behouden weet je zeker dat je de goede keuze hebt gemaakt. Maar wat als je moet kiezen voor inslapen. Blijft dan niet de vraag open of je de juiste keuze gemaakt hebt? Vraag je je dan wel eens af of je te vlug gehandeld hebt? Twijfel je dan wel eens aan je beslissing?

Al zegt de hele bliksemseboel in je omgeving dat je goed gehandeld hebt en je niet anders kon, toch slaat wel eens de twijfel toe. Zeker wanneer het de husky betreft waar, voor ons, de sledehondensport mee begonnen is.
Ja bij ons was het dit jaar Op 16 Juli raak. Ik kreeg s’morgens op mijn werk een alarmerend telefoontje van Natascha dat Kimo niet meer uit haar hok kwam. Ze wilde wel maar kon niet meer op haar poten staan.

Enkele onder jullie die mijn vorige stukjes hebben gelezen kunnen zich misschien nog herinneren hoe Kimo als bijna 1 jarige husky bij ons kwam. Mishandeld, vol vlooien, over haar hele lichaam bedekt met wondjes van uitgedrukte sigaretten en liggend in haar eigen uitwerpselen. Enkele overwegingen die toen door mij heen gingen zijn: Van dit hoopje ellende krijg je geen goeie meer. Deze husky is niet veilig voor ons gezinnetje met twee opgroeiende kinderen, Dit arme beest heeft het volste recht om aggressief naar mensen toe te zijn, maar we kunnen haar ook niet in deze ellende laten zitten. We hebben haar dus toen toch gekocht omdat ik het dierenleed niet kon aanzien en zijn regelrecht naar de dierenarts gereden om haar in te laten slapen.

Onderweg echter lag ze me via de achteruitkijkspiegel aan te kijken en begon ik te twijfelen. Een half uur lang prikte haar bruine ogen in mijn rug. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben haar niet laten inslapen en Kimo werd het begin van de sledehondensport. Voor ons en het begin van een hele nieuwe levensstijl.

Lang leve de beslissing dat we haar niet hebben laten inslapen. Zoveel mee gemaakt en zo zachtaardig van karakter!!! Zij besmette me met het Husky-virus een ziekte waarvan ik na al die jaren nog niet genezen ben ( niet dat ik dat zou willen). Sterker nog, ik heb de rest van de familie ermee aangestoken en die komen er ook niet meer vanaf. 6 chronisch zieke dus binnen onze familie. Ja 6 want de twee vrienden die mijn dochters inmiddels binnen de familie hebben gesleurd zijn ook ongeneeslijk ziek.

Kimo was de laatse tijd langzaam aan het achteruitgaan. Ze werd wat stram, hoorde slechter, zag niet meer zo goed en begon een hekel te krijgen om aan de stake-out te staan, vooral als het nat was. Wat we ook probeerden, Kimo maakte ons duidelijk dat ze liever droge poten hield. Tijdens een van de laatste sledehondentreffen tussen kerst en nieuwjaar besloten we dat mijn dochter en haar vriend haar mee naar huis zouden nemen om haar voor de kachel te leggen. Het was genoeg geweest voor haar. Heel langzaam begonnen we ons met het onvermijdelijke voor te bereiden. De tijd dat ze naar “the big trail in the sky” zou gaan kwam steeds dichterbij. Alleen als ik aan het inspannen was dan kwam de oude hus weer tot leven. Ze maakte kabaal voor tien en wilde mee, ondanks dat ik haar al 3 jaar niet meer mee nam op de trail.
Kimo is diegene geweest die af en toe met zachte poot of met een flinke dreun mijn sledehondenhart langzaam gekneed en gevormd heeft tot wat het nu is. Ze heeft me geleerd dat een Husky van amper 20 kilo mij van de fiets kan trekken als ik weer eens mushertje wilde spelen en heeft me menigmaal hardhandig weer in de realitiet gebracht. Liggend op de grond keek ik dan op en zag Kimo voor me staan met een blik van; “Mushen doe je niet zomaar Bommetje, mushen moet je leren, met vallen en opstaan”. Ja het leek wel of ze altijd even kwam kijken of de boodschap over was gekomen.
Terug naar die bewuste 16e juli. Zoals al gezegd Kimo kon niet meer uit haar hok komen en haar kop trok steeds naar links. Ze bleef je alleen doordringend aankijken. Natascha had al gezien dat het foute boel was en een afspraak gemaakt met de dierenarts. Toen ik thuis kwam heb ik Kimo uit haar hok getild. Dit was nog wel even lastig want ze gleed uit op de gladde vloer van haar favorite wijnton ( omgevormd tot hondehok). Ze probeerde met alle macht op me te reageren en achter me aan te komen maar het lukte niet . Ik heb haar de kennel uit getild en in de tuin op de grond gezet. Meteen verzamelde ze al haar kracht, kwam iets overeind en poepte en plaste. Ze keek me aan en ik dacht haar gedachten te kunnen lezen: “ goed gedaan hé, het hok is nog schoon.” Maar ook ik kon nu goed zien dat ze naar links trok met haar hele lichaam en ze had tremoren in haar ogen.

Ik wist toen eigenlijk al dat er de afgelopen nacht zich iets in haar hersenen had afgespeeld. Voorzichtig heben we haar in de bus gelegd aan de voeten van de bijrijderskant en zijn naar de dierenarts gereden. Tijdens de rit gingen onze gedachten uit naar de vorige 2 honden die we hebben moeten laten inslapen, Wolf en Voki. Het gesprek ging verder over het feit dat onze honden zo’n positive impact in ons leven hebben gehad en wat ze voor ons betekenen. Kimo voorop. Dit hoort er ook bij maar is niet de prettigste kant van de sledehondensport.

Op de parkeerplaats van de dierenarts wilde ze nogmaals netjes haar behoefte doen maar ze kon niet meer opstaan zodat ze in haar eigen urine kwam te liggen. Voor mij was dit een déjà vu ( dit niet weer).
De dierenarts bevestigde onze vermoedens. Kimo had een herseninfarct gehad en was flink “de weg kwijt”. Als we nog wat zouden ondernemen was dit puur voor ons gevoel en zou de hond geen recht hebben gedaan. Deze keer hebben we, welliswaar zwaarmoedig, de beslissing om haar in te laten slapen doorgezet.

                           Zoals het begonnen is is het dus, jammer genoeg, eigenlijk ook geeindigd. Wederom Kimo liggend in haar eigen uitwerpselen. Maar dit was wel 14½ mooie jaren later en deze keer niet te vermijden. Dus ik heb mijns inziens wat Kimo betreft 2x de juiste beslissing genomen.
Ze is vredig, na 2 diepe zuchten en nog een laatse trouwe blik naar mij, rustig in mijn armen ingeslapen. Kimo is bijna 15½ jaar oud geworden.

Ze heeft ons de weg geopend naar en manier van leven waaraan we verknocht zijn geraakt. Kimo is niet meer, maar wij gaan door met mijn jongensdroom te leven en worden nog lang niet wakker. Samen met onze andere en, wellicht in de toekomst nieuwe honden, gaan we hopelijk nog vele mooie jaren tegemoet in deze prachtige sport.

Om toch maar semi lollig af te sluiten:
“Gelukkig hebben we de foto’s, herinneringen en je wijze lessen nog!!!!!!!”

In loving memories of:

Wolf                                                                   Voki                                                          Kimo
23-09-1993 / 13-05-2004                     23-05-1994 / 03-06-2005                    09-04-1992/16-07-2007

“Soms is ’t beater iets moeis te verleeze, beater verleeze dan det ge ‘t noeit het gehad!!”
(soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dan het nooit te hebben gehad!! )
Rowwen Hèze

Piet Bom.

( “team-sasquatch”)