Augustus 2012

Het doet altijd pijn als je een van je honden door ouderdom moet afgeven. Maar soms doet het ook zeer als je na jaren materiaal moet afdanken, omdat het toch erg veel gebreken gaat vertonen. Bij ons was het dit jaar zover dat we onze geliefde Obelix, ofwel onze Fiat ducato, moesten afschrijven.

2 jaar geleden kwam hij met de hakken over de sloot door de keuring, nadat bijna de gehele draagbalken van versteviging waren voorzien, Het jaar daarop ging ik met angst en beven weer op voor zijn APK diploma. Eerlijk gezegd had ik er een hard hoofd in. Wat schets mijn verbazing toen de keurmeester hem na luttele 30 minuten goedkeurde. Ik slaakte een zucht van verlichting maar wist dat ik nu wel heel rap naar een ander vervoermiddel moest omkijken, ook al kon ik moeilijk van mijn geliefde FIAT afscheid nemen en stelde ik het iedere keer weer uit. Dit vervoermiddel heeft me in al die jaren overal heen gebracht en me eigenlijk nooit in de steek gelaten. Echter de reparaties werden steeds omvangrijker en duurder om hem op de weg te houden, en aangezien ik geen technicus ben had ik hier meer en meer tijd van anderen voor nodig ( dank je wel Paul)

Ogenschijnlijk en op de eerste blik zag hij er nog perfect uit maar je moest niet onder dat laagje vernis kijken. Het beste was nog de laadruimte, die kon nog steeds mijn goedkeuring wegdragen. Ons huskyhotel kon nog gemakkelijk het keurmerk van de internationale vereniging voor sledehonden verkrijgen. Sterker nog er was een positief puntje bij gekomen. Bij de wielkast van de bus was door roest een dusdanig gat ontstaan dat je van de buitenkant, met gesloten deuren, de hond in het onderste hok met gemak kon aaien als je naast de auto stond. Leuk voor de hond iets minder voor de verkeersveiligheid.

Verder begonnen vlak na de keuring, ehhhhhhhh eigenlijk al een tijd voor de keuring…………., mijn richtingaanwijzers af en toe te weigeren. Ik knipperde naar links of ik knipperde naar rechts maar geen lampje ging branden. Een ram op het dashboard bracht dan nogal eens verlichting ( letterlijk). Dit bracht wel eens kolderieke situaties met zich mee. Ons trainingsgebied ligt langs een drukke streekweg. Iedere keer was het weer hopen dat mijn richtingaanwijzers het niet zouden begeven op het moment dat ik dit landweggetje in moest. Tot nu toe steeds geluk gehad. Op een keer keek ik, op weg zijnde om te gaan trainen, in mijn spiegels en zie de rijkssherrif achter me rijden. Geen probleem ik moet hier toch af, klingatuur aan en, shit geen knipperlicht, wat doen we nu, rammen op mijn Dash gaf geen soelaas. Niet afslaan en gewoon doorrijden, rechtdoor en in de spiegels blijven kijken wanneer oom agent afslaat. Lach niet, dit duurde dik een half uur dus mijn weg naar de training duurde bijna 2 uur langer als normaal want ik moest nog de weg terug vinden omdat ik inmiddels in een dorpje, nou ja vijf huizen en een mestkuil, reed waar ik de naam, laat staan de ligging van wist.

Uiteindelijk gaf het knipperlicht het helemaal op en was het ook met een roffel op de cockpit niet meer aan de gang te krijgen, maar dat was nog naar een tijdje.

Lang leve de TOM TOM trouwens want op een gegeven moment viel mijn dashboard verlichting helemaal uit, ik denk mede door de mishandelingen die het kreeg in verband met mijn knipperlicht relatie, en kon ik in het donker niet meer zien hoe hard ik reed. Door na zonsondergang constant met mijn navigatiesysteem aan te rijden kon ik enigszins inschatten of ik in de race was voor een verkeersboete wegens te snel rijden of niet. Je wilt niet weten hoe vaak ik van mijn naasten opmerkingen heb gehad waarom ik een navigatiesysteem gebruikte als ik naar een adres reed dat ik al jaren kende. Er werd weer eens aan mijn verstand getwijfeld en geregeld schamper gelachen. (Ik had namelijk niet iedereen ingelicht wat mijn cartroubles waren omdat ze me dan terecht voor gek hadden verklaard dat ik nog op deze manier de weg op durfde)

Leuke auto dus en dan spreek ik niet over de uitlaat die nog met één zielig rubbertje en twee schroeven onder de auto vast hing en bij elke keer dat ik gas gaf vervaarlijk rammelde. Tevens was de buitenwand van de knalpot los en werd met een ijzerdraadje op zijn plaats gehouden. Af en toe hoorde ik een schurend geluid onder mijn vehikel. Dan moest ik weer onder mijn auto kruipen om het ijzerdraadje te vervangen dat de geest had gegeven. De buitenplaat van de knalpot schuurde dan weer eens over de grond. Leuk voor degene die achter me reed, deze werd dan getrakteerd op een vonken regen. Mooi gezicht in het donker maar volgens mij niet helemaal de bedoeling

Ook vertel ik nog niets over mijn koppeling die al 2 jaar vervangen moest worden en het schakelen tot een avontuur maakte. Ik heb namelijk geleerd dat je altijd een hand aan het stuur moet houden en niet met twee handen aan de pook gaat zitten rukken zodat je in een andere versnelling je weg kan vervolgen.

Was dit alles nou nee ook een of andere kogel in mijn rechter voorwiel was niet helemaal goed meer en zorgde ervoor dat niet alleen mijn wiel rammelde maar mijn band sleet ongelijkmatig en zeer snel het profiel van zijn lijf. Dus tijd voor nieuw???? mmmm, denk het wel.

Op zoek naar een nieuwe bus dus, met hulp van schoonzoon en collega internet afgestruind en geregeld een vehikeltje gevonden wat wel aan mijn verwachtingen voldeed. Echter als je dan ging kijken bleek het een barrel van het zuiverste water te zijn. Wanneer je een foto van een natte auto op internet zet lijkt hij mooi in de lak te zitten, maar aangekomen blijkt de mooie egale ( in dit geval gele) kleur uit 4 verschillende tinten te bestaan. Nee Ali geen verkoop. Ook een favoriet is om alleen de goede kant te fotograferen en dan vergeten te vertellen dat de andere kant toch wel wat schade heeft. Wat echter nummer 1 op mijn lijst staat is, als je bij een bedrijfsauto dealer komt en de verkoper/verkoopster laat je een auto zien met lichte gebruikssporen. Hallo Karel!!!! , deze bus zit van voor tot achter onder de deuken, er is lak van de deuren afgesprongen omdat er van binnenuit een ster in gestoten is met een of andere langwerpig dun voorwerp, en de lijm van de tegelzetter is niet meer uit de binnenkant en van de achterkant af te krijgen. Verder kan je met goed fatsoen niet meer in de cabine zitten, ja ik weet wel met onze sport komt hij vol met haren te liggen maar schimmel en elfenbankjes aan boord vind ik toch wat ver gaan. Kortom een lijdensweg van vanjewelste om een geschikte vervanger voor ons Obelixje te vinden.

Uiteindelijk 1 week voor de keuring van mijn oude bus, die zoals het bovenstaande doet vermoeden echt niet meer door de keuring kwam, kon ik thuis vertellen dat we weer veilig op de weg konden. Ik had een waardige vervanger gevonden een Renault Master, net niet meer maagdelijk wit, met hier en daar wat gebruikssporen. Sterker nog deze bus was een van de eerste die ik bekeken had maar werd toen door mij afgekeurd omdat er teveel steenslag op de mot0rkap zat en een deukje in de achterdeur. Zo zie je maar hoe een koe een haas kan vangen, oftewel hoe een musher een bus uitzoekt.

Zuinig als ik ben had ik erop gerekend dat ik alle materialen uit de oude bus in de nieuwe kon gebruiken. Niet dus. Het materiaal zag er nog prima uit maar het spul zat na 13 jaar zo muurvast dat de schroeven afbraken als we ze los wilden halen en we met geweld het aluminium en hout eruit moesten trekken.

We maakten twee stapeltjes op de oprit. Een stapel met spullen die echt niet meer te gebruiken waren en de container in konden, en een stapel met spullen die hergebruikt konden worden om mijn nieuwe hokken te bouwen. Helaas was de stapel voor de container vele malen groter dan het stapeltje hergebruik.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om te vertellen dat ik nog 6 prima aluminium deurtjes in de aanbieding heb die niet meer in mijn nieuwe hokken zijn verwerkt maar nog goed te gebruiken zijn.

Toch rijdt ik inmiddels in een andere bus rond die elementen bevat van mijn hokken die we 13 jaar geleden gekocht hebben. Betonplex en aluminium van goede kwaliteit loont zich dus de moeite. Sterker nog er rijdt nu een VW bus rond met onderdelen van mijn FIAT ( welliswaar onderdelen van de hokken, maar toch )

Ik hoop dat de autohandelaar die ik mijn bus in de maag gesplitst heb ( ja zonder proefrit roep je het over jezelf uit), niet al te zuur heeft gekeken. Maar als je aan mij vraagt of mijn bus goed nog lekker rijdt, krijg je van min als antwoord: ja voor een bus van 14 jaar oud rijdt hij nog best goed. Daar is niets van gelogen, ik had nog kilometers met hem kunnen rijden als…………… het maar rechtdoor was, het licht was, niet over hobbelige wegen was, niemand op de herrie van de uitlaat lette en ik niet te vaak hoefde te schakelen of remmen.

Obelix zal inmiddels zijn diensten verlenen in Afrika of in een van de landen achter het voormalige ijzeren gordijn. Ik hoop dat hij daar nog jaren mee kan met al die begaafde autoknutsellaars.

Rare Jongens die Romeinen ehhhhhhhhhhh Mushers,

Piet Bom