Oktober 2008

En dan komt de zomer eraan. Even de sledehondensport op een laag pitje, lekker achteroverhangen en zeeën van tijd voor jezelf. Niet meer jachten en jagen tussen werk en sledehondenweekenden. Niets meer regelen om alles ingepast te krijgen. Nee, even rustig aan doen.
Ja duuuuuuh. In tegenstelling tot andere wintersporten kunnen wij niet de ski’s invetten en op de zolder zetten en er pas over een paar maanden weer naar kijken. Ik heb nog steeds het knopje niet gevonden om mijn honden gedurende de zomermaanden op “uit” te zetten. Ze krijgen wel ander voer zodat ze iets minder energie hebben maar daar is ook alles mee gezegd. Ze blijven dominant aanwezig en zoals een goede husky betaamt vragen ze de gehele dag aandacht ook als het zonnetje op mijn kale kop brand.
Verder is nu de tijd aangebroken om te gaan kijken welke averij het materiaal tijdens het seizoen heeft opgelopen. De remmen, banden en constructie van de karren worden na gekeken. In de afgelopen maanden hebben ze heel wat klappen opgelopen door overstekende boomstronken, over de weg zwervende keien en stuurfoutjes van diegene die mijn kar geleend hebben ( zelf maak ik natuurlijk nooit een stuurfout). Sleeën worden onderzocht op breuken en krassen, de pitteks eventueel vervangen. Knopen weer aangetrokken of opnieuw gebonden. Andere reparaties uitgevoerd en tot het sneeuwseizoen worden ze opgehangen aan het plafond van de garage.
Dan moet ook de bus in het onderhoud want ook deze heeft het nodige werk moeten verzetten. In eerste instantie wordt de laadruimte waar de honden zitten grondig onderhanden genomen. Normaal doet Natascha dat na iedere meeting, maar een keer in de zoveel tijd krijgt het hele zwikkie een grote beurt. Er wordt geschrobd en geboend dat het een lieve lust is. Het blijkt dat het vocht, en natuurlijk de honden hun sporen achter gelaten hebben. Een plan wordt gemaakt wat er vervangen moet worden en welke ideeën gerealiseerd moeten worden ter verbetering van de hondenhuisvesting in de Bus. ( deze ideeën zijn tijdens het gebruik in het seizoen gerezen). Meestal is dit een mega operatie, die ook nog geld kost en de nodige tijd in beslag gaat nemen.
Hierna worden schroefjes vervangen en kleine reparaties verricht die aan het licht zijn gekomen tijdens de poetsbeurt. Dan wordt de monteur ingeschakeld om de technische en motorische kant weer in orde te maken. Ik krijg voor de zoveelste keer uitgelegd dat mijn Fiat niet gemaakt is om er terrein mee te rijden en dat als ik zo door ga ik hem binnen een jaar naar de filistijnen heb geholpen. De goede man zegt dit elk jaar maar voorlopig houdt de Bus zich kranig en kan hij elk jaar zijn diensten weer bewijzen.
De zomer banden worden uit de kruipruimte ( waar ze zijn opgeslagen) gehaald en de winterbanden gaan op dezelfde plek een zomerslaapje doen zodat ze het volgende seizoen weer fit tevoorschijn kunnen komen.
Hierna komen de treklijnen aan de beurt. Ook die zijn het seizoen aan slijtage onderhevig geweest dus er moeten nieuwe lijnen worden geknoopt. Weer een paar uurtjes zoet.
Vergeet ik nog de caravan die ook zijn trekken thuis heeft gekregen van al die meetings en races. Iedereen die ons kent weet dat we tijdens de herfst en wintermaanden geregeld met 6 a 7 personen in de hoog bejaarde sleurhut huizen dus deze heeft ook heel wat te voorduren. Voor de zoveelste keer wordt het hoog bejaarde beestje weer gepoetst, de gebreken opgeheven en naar de stalling gebracht om uit te rusten van zijn zware inspanning. Je hoort bijna hoe hij opgelucht zucht als de deur achter hem sluit en hij rust krijgt tot begin / half oktober. De eigenaar van de stalling kijkt al niet meer op wanneer wij de caravan terug brengen terwijl de meeste mensen juist nu hun mobile huis komen halen. Een tijd geleden moesten we altijd van alles uitleggen als we hem weer onderdak wilden zetten. Tegenwoordig staat hij in de zomer ergens achteraf omdat we hem toch niet nodig hebben en in de herfst wordt hij prominent vooraan gezet want wij zijn de enigste die in deze tijd de caravan nodig hebben. Vroeger, toen de kinderen nog klein waren kregen we van de ,toen al, bejaarde moeder van de stallinghouder een hoop commentaar dat we met de kleintjes in dit weer in de caravan gingen huizen. Ze snapte er niets van en we waren voor haar een stelletje onverantwoorde zonderlingen. Nu lacht ze vriendelijk en vraagt of we weer “in de drek” gaan staan en schud meewarig haar door de jaren getekende hoofd. Als we dan ons mobile verblijf weer terug brengen vraagt ze steevast: “en junke alles nog gezond” (en jongetje alles nog gezond). Als ik dit bevestig lijkt ze opgelucht dat het hele gezin het weer overleeft heeft en sloft hoofdschuddend naar binnen.

Goed we zijn een paar weken verder en het seizoen is definitief afgesloten. Nu kunnen we rustig in de zon gaan liggen en relaxen.
Mooi niet. De bestrating van de kennel is aan een opknapbeurt toe en ook de nachthokken vertonen sporen van vandalisme door een roedel husky’s. Weer aan de slag dus. Tegelijkertijd wordt de afrastering gecontroleerd en die vertoond tekenen van “braak”sporen. Nee geen “braaksel” sporen, maar braaksporen en dan wel uitbraaksporen. De lieverdjes hebben geprobeerd zich zelfstandig te maken. Gelukkig is dit niet gelukt, maar ook dit moet weer gerepareerd worden zodat de veestapel niet in een onopgemerkt moment de kuierlatten neemt en de buurt onveilig maakt. ( dat doen de hangjongeren wel alleen, daar hebben ze geen hulp bij nodig)
In de tussentijd blijkt dat ook het houtwerk van het huis aan de buitenkant nog geschilderd moet worden en het sinds enkele jaren geplande afdak in de tuin moet ook maar eens gebouwd. ( overigens met hulp van de familie je moet niet denken dat ik alles alleen moet doen)

De huiskamer heeft een witkwast nodig enzovoort enzovoort.
Is dit allemaal gebeurd dan zijn we weer een paar maanden verder en komen we tot de slotsom dat we al een tijd geleden vonden dat het roedel versterking nodig had. Nu is het natuurlijk veel te laat want alle nestjes zijn al weg maar toch nog eens rond gebeld. ( wanneer dit geschreven wordt zitten we te wachten of over enkele weken onze pup geboren wordt )
In de tussentijd heb ik ook nog een fulltime baan. Voor mijn argument dat werken leuk is maar er zoveel vrije tijd in gaat zitten, is mijn werkgever niet gevoelig en hij vind dat ik geregeld aanwezig moet zijn.

Als we op een avond aan de barbeknoei zitten en onze harnassen controleren komen we tot de ontdekking dat deze niet onbeschadigd het seizoen hebben overleeft en ook die moeten vervangen worden. Gelukkig hoef ik deze niet zelf te maken maar heb ik een adresje waar ik deze kan bestellen. Een e-mail of telefoontje is genoeg om een paar maten in huis te krijgen zodat we ze kunnen passen. Hierna bestellen en afrekenen.
Afrekenen, Ja laten we het daar eens over hebben. Wat een vies woord. Dit is nog het ergste van alles. Volgens mij is degene die het hardst moet werken, zowel in de winter als de zomer, de bankrekening. Nu vind ik rood wel een mooie kleur maar Bordeaux rood is niet de favoriete kleur van mijn bankmanager. Ik voel me helemaal niet op mijn gemak als zelfs de pinautomaat een smalende glimlach laat zien als ik weer eens geld uit de muur kom halen. Als het ding handen zou hebben zou hij zijn middelvinger opsteken. Ik heb het gevoel dat aan het eind van mijn salaris iedere keer weer een stuk maand overblijft.
Dan krijg ik af en toe ook nog visioenen dat ik, net als vorig jaar, vlak voor het seizoen ( buiten mijn schuld overigens) mijn bus in de kreukels rijdt (zodat hij meer de lengte van een
Fiat Panda had dan een volwassen Ducato) en voor enkele weken mijn honden niet kon vervoeren en de races moest afzeggen.
Op dat moment is het punt aangebroken dat me langzaam het gevoel bekruipt van een overspannen werknemer die naast de symptomen van een burn-out zijn paniekaanvallen moet onderdrukken met een dosis valium.

Waarom was ik ook al weer musher geworden??? Oh ja: “ Ik leef mijn eigen jongensdroom en ben nog niet van plan om wakker te worden. “ Soms is het een nachtmerrie en kom ik slaap te kort om alles geregeld te krijgen. Aspirant mushers pas dus op. Van dromen kan je soms zo moe worden

Maar als ik dan op een rustig moment in de kennel bovenop de tafel zit en links, rechts, voor en achter, mijn maatjes me met hun trouwe ogen aankijken; Of dicht tegen me aan komen liggen en hun natte neus tegen mijn gezicht drukken. Dan valt al deze druk van me af en weet ik weer waar ik het voor doe; Heerlijke tochten door de natuur. Lekker geruisloos door de bossen op mijn kar of slee. Bezig zijn met mijn honden, gezellige weekenden met gelijkgezinden, het Jack London gevoel, de dieren en mensen ( uitzonderingen daar gelaten) binnen de sport, gezelligheid, avontuur, buitenlucht etc etc etc etc etc.

Het valt allemaal wel mee en de nadelen wegen niet op tegen de voordelen. Kortom ik ben blij als het seizoen weer begint dan kan ik lekker ontspannen gaan trainen met de honden en hoef ik even niet meer aan de drukke zomer te denken. Het wordt gegarandeerd weer een seizoen volop genieten. Het ultieme out-door gevoel.

Happy trails, Good Mush en zeker tot ziens (want klagers hebben geen nood)

Piet Bom