Deze site is opgedragen aan al diegene die het me mogelijk gemaakt hebben en maken om mijn jongensdroom te verwezenlijken en me laten leven zoals ik wil leven. Met name mijn vrouw Natascha, mijn dochters Sanne en Lonneke, mijn sledehondenvrienden (zij weten wel wie ik bedoel. ), mijn buren (omdat ze zoveel begrip voor ons tonen) en natuurlijk mijn Siberische -Husky’s, die er de aanleiding voor waren om op een manier te gaan leven waar avontuur en vrijheid deel van uit maken.

————————————————————————————

Als iemand me in de zomer van 1992, na de aankoop van onze eerste husky, verteld zou hebben dat van nu af aan ons leven geheel anders zou worden, zou ik hem voor gek verklaard hebben. Sterker nog, een half jaar later kregen we deze opmerking en heb ik haar voor gek verklaard en met een smalende glimlach ben ik doorgelopen, nog net niet naar mijn voorhoofd wijzend, en alles afgedaan als onzin. Nu zijn we een tijd verder. De tuin is omgebouwd in een kennel, waarop dit moment meerdere husky’s hun huis hebben gevonden. De auto is verdwenen en we rijden tegenwoordig een bestelbus. Zomervakantie bestaat nauwelijks meer want we kijken reikhalzend uit naar de tijd dat de temperaturen onder de 15 graden dalen en we de honden in kunnen spannen voor de training. Voer wordt niet meer in kleine zakken aangevoerd maar gaat met tig zakken tegelijk in de opslag. De garage lijkt op een drugstore in Klondike. Als we door de tuin lopen worden we omgesprongen door een hond met een bontjas. De dierenarts rekening is hoger dan de rekening die we van onze eigen arts krijgen. Achter de adressen van kennissen staat bij meer als de helft “musher” vermeldt. Onze kennissen en vrienden zijn door heel Nederland en het buitenland verspreid.

Op mijn werk verklaren ze me voor gek als ik weer eens met verhalen kom dat we, in december, lekker gebarbequed hebben. In de herfst staan we bijna om het weekend ( het andere moet ik helaas werken ) met onze caravan bij een race, tot onze enkels in de modder. Onze bus moet regelmatig door een tractor uit de modder getrokken worden omdat het weer eens te drassig is om uit eigen kracht het terrein te verlaten. Of het vriest dat het kraakt en de deuren van caravan en bus zitten vastgevroren. De wasmachine draait overuren en zo zijn er nog zat voorbeelden te noemen van dingen die ik me in die bewuste zomer van ’92 nog niet realiseerde. Kortom ook wij zijn besmet door het husky-virus en we wisten toen niet waar we aan begonnen en weten nu nog niet waar het zal eindigen. De sledehondensport is geen hobby maar een manier van leven. Maar mij hoor je niet klagen;

Ik leef , nog steeds, mijn eigen jongensdroom en ik ben nog lang niet van plan wakker te worden!!!

Piet Bom