Oktober 2007

Mag ik me even voorstellen. Mijn naam is Beau-Washo ( mooie halfbloed). Ik ben een van de de leaddogs van team-sasquatch. Geboren in Friesland. Toen ik 8 weken oud was hebben ze me mee genomen naar Limburg, en daar woon ik nu nog. Volgens de mensen waar ik bij woon ben ik een Syberische-Husky met boomstam ( Al heb ik dat ding nog nergens zien staan terwijl er in de kennel toch plaats zat is). Samen met mijn vrienden uit het roedel ben ik er redelijk in geslaagd om de mensen om me heen te trainen. De basics kenden ze al voordat ik kwam. De catering en de verzorging is er prima, de woonomstandigheden zijn in orde en we krijgen plenty aandacht. Af en toe mogen we zelfs, met het hele roedel, bij de familie in hun kennel komen ( die zij woonkamer noemen). Ach als we hen daar een plezier ermee doen, waarom niet. Als je het goed wil hebben moet je offers brengen.

De fijne kneepjes van het vak hebben we ze echter met vereende krachten moeten leren. Op dit moment weten ze redelijk hoe ze met ons om moeten gaan. Jarenlang hebben we ze ingeprent wie waar in het team moet staan. Wanneer we welk eten moeten hebben, en wanneer het tijd is om te trainen. Piet ( dat is diegene met de grootste mond) weet nu dat, als we in het span lopen hij vlak voor de bocht waarin we links gaan haw moet roepen en wanneer we rechts willen roept hij ghee. (Meestal doet hij dat goed maar verwisseld ook wel eens rechts en links). Om hem allert te houden doen we het soms precies andersom of reageren helemaal niet. De uitdrukking op zijn gezicht is dan prachtig, vooral als hij een passagier bij zich heeft op de kar en de grote musher wil uithangen geeft dit hilarische taferelen. Ja je moet ze af en toe weer op hun plaats zetten!!

Weet je wat ook een leuk spelletje is. S’avonds nadat we opgekenneld zijn wachten we tot dat alle lichten in huis zijn gedoofd en iedereen naar bed is gegaan. Je kent het tafereel wel uit de tv serie “de waltons” ( welterusten John-boy). Enkele uren zijn we dan muisstil zodat we zeker weten dat iedereen in diepe slaap verzonken is. In de tussentijd wordt er dan volop gewed. Die gene die wint krijgt alle snacks die de volgende dag worden uitgedeeld. Dan gooien we allemaal de kop in onze nek en beginnen uit alle macht te huilen. Wat er dan gebeurt is met geen pen te beschrijven. Overal, soms zelfs bij de buren, gaan de lichten aan. Je hoort gerommel in huis. Soms wordt er op de trap een tree gemist en wordt er gevloekt ( moooooooi). De tuindeur vliegt open en……………… Diegene die geraden heeft wie als eerste in de tuin staat krijgt de prijs. Vaak liggen we nog minuten dubbel van het lachen want in welke outfits ze zo midden in de nacht verschijnen je wilt het niet weten. Twee benen in een broekspijp, het shirt half aan, onderbroek binnenstebuiten etc. etc.

Dit alles is echter niet waar ik jullie over wil berichten. Het verhaal speelt zich af op 14 oktober van dit jaar. Zoals wel vaker was er flink wat leven in de mensenkennel. De bus werd klaar gemaakt om ons te vervoeren. ( iedere keer hoor je weer dat de mensen niet begrijpen dat wij in de gaten hebben dat we erop uit gaan, maar ze hebben altijd het zelfde ritueel, kannen met water vullen, de bus op de oprit zetten, spullen inladen, heen en weer geloop enz. enz. Nee hoor wij domme husky’s hebben niet in de gaten dat we op stap gaan….. duuuuuuh) Op zichzelf is dit niets bijzonders. Een sledehondenweekend kon het nog niet zijn. Te vroeg in het seizoen. Een training dan. Wel laat op de dag voor deze mensen en ze hadden de verkeerde outfit aan. Ach maar effe afwachten we komen er wel achter wat ze nu weer in petto voor ons hebben.

Zoals altijd werd de keukendeur opengezet en konden we op volle stoom tegelijk het huis in rennen. De gangdeur was dicht (wederom zoals altijd) en geduldig gingen we met het hele roedel voor de deur zitten. Ja hoor daar kwam de opmerking:” volgens mij hebben ze in de gaten dat we weg gaan, hoe doen ze dat toch, het is of dat ze het ruiken?). De gangdeur gaat op een kier open en het dikke bolle hoofd van Piet komt tevoorschijn. Een voor een worden we in de gang ontvangen en doorgesluisd naar ons vaste hok in de bus. ( ook dat hebben we ze met veel geduld bijgebracht. Ieder heeft zijn favorite plekje). Toen ik aan de beurt was merkte ik al dat we niet gingen trainen. Mijn harnas lag namelijk niet klaar en ik werd naakt in mijn hok gezet. Ook Jock onze roedelleider zat al zonder tuig in de bus en keek al net zo verwonderd als ik. Wat hij ervan dacht heb ik maar niet gevraagd want we liggen elkaar niet zo. In het team gaat het redelijk maar als we los in het roedel lopen wil hij geregeld laten zien dat hij de baas is en dit heeft me al menig nietje in oor of poot gekost. Maar daar hebben we het niet over. Toen alle husky’s op hun plek zaten gingen de deuren van de bus dicht. Navajo, onze jongste, riep nog wel: “jullie vergeten de kar” maar de bus werd gestart en we reden het dorp uit. Ook wij hebben rituelen en we zetten het even op een huilen om te horen of iedereen er is. Hierna volgt altijd een vervelende tijd. Het is donker in de bus, we kunnen niet naar buiten kijken en dus rollen we ons allemaal op, leggen de staart op de neus vallen in slaap en wachten af.

Na een tijdje, het zal 13.00u. geweest zijn, werd ik wakker omdat ik heen en weer geschud werd door enig “fantastisch” bochtenwerk van de chauffeur. ( het zal Piet wel weer zijn) Er kwamen bekende geuren mijn neus binnen. Mijn vermoeden werd bevestigd toen de deuren open gingen. Outdoor-valley. Bekend terrein. Alleen er werd geen stake-out geslagen maar we werden allemaal aande riem uit de bus gehaald en mochten onze behoefte doen. Hierna wat drinken en……… terug de bus in ????????? De ventilatie werd aangezet, het dakluik open de deuren gingen dicht. Wat is dit voor een onnozelheid. We gaan samen op stap en dan behoort er een aktiviteit gedaan te worden met ons allen. We gaan niet zonder gelopen te hebben de bus in, wat is dit voor een kul. Ondanks onze protesten hoorden we de klik van de centrale deurvergrendeling en werd het stil rond de bus. Onrustig werd er heen en weer overlegd. Vreemd we hadden deze mensen zo goed getraind en nu toonden ze eigen initiatief en deden iets wat wij ze in ieder geval niet geleerd hadden. Dit riep om nader onderzoek. Gelukkig had ik,
toen ze me in mijn hok zetten, de bedding tussen het schuifdeurtje geduwd en was het hok niet goed afgesloten. Met een duw van mijn poot schoof ik het deurtje opzij en kon ik op de laadvloer van de bus springen. Het openen van de achterdeur was ook een eitje en even later stond ik op de parkeerplaats buiten. In de verte zag ik de familie staan. Sterker nog de hele McBom clan was aanwezig ze waren op volle oorlogssterkte. Ik zag nog meer voor mij bekende gezichten. Met enkelen van hen trainen we regelmatig anderen zie ik geregeld op sledehondentreffen. Wat deden die allemaal hier???????

Langzaam sloop ik dichter bij, gebruik makend van de struiken zodat ze me niet zouden zien. Ik had spijt dat ik mijn bontjas niet in de bus had achtergelaten want het zonnetje brandde behoorlijk fel op mijn kop. Ik hoorde ze praten. Natuurlijk ze hadden het over sledehonden en hoe goed zij hen wel hadden afgericht om te doen wat zij zeiden. Ja ja, zij wel. De een had nog wollerige verhalen als de ander. Opeens stond er iemand op die ik herkende als Elly. “jongens” riep ze “ het is tijd, we moeten beginnen. We hebben al zo weinig tijd”. Elly stond op en liep naar de houten trap van een blokhut. Jeetje wat had zij die mensen goed getraind. Het hele zooitje stond op en volgden haar als een stel makke schapen, de trap op naar een vergaderzolder. Ik heb gewacht tot dat ze binnen waren en ben ze gevolgd oplettend dat ik niet in de gaten liep. Voorzichtig nam ik treetje voor treetje van de trap. Enkele treden kraakte onder mijn poten zodat ik even moest wachten en kijken of ze me niet gehoord hadden. De deur boven stond op een kier en ik kon hem gemakkelijk open duwen. Stilletjes ging ik onder een tafel in de achterste hoek van het lokaal zitten. Voorin stond een groot bord waarop geschreven stond: DASSC EHBO MIDDAG. Hier kon ik geen chocola van maken ik weet nog steeds niet wat het betekend. Alle mensen zaten in rijen met het gezicht naar een of ander apparaat waar plaatjes op getoond werden. Voor deze rijen stond een persoon, Jurgen Tan. Ik vind dat hij tot een groep behoord waarvan ik niet weet hoe ik het met ze heb. Niet dat hij niet aardig is maar de mensen noemen hem dierenarts. De ene keer helpen ze mij van mij pijntjes en kwalen af en de andere keer steekt hij naalden in me. Ik ben geen spelden kussen. Het ergste vond ik die keer dat ik een naald in me kreeg, bij zo’n dierenarts, ik heerlijk in slaap viel met hele zoete dromen, maar toen ik wakker werd was mijn mannelijkheid voor een deel verdwenen en kon ik alleen nog maar oom van een nest puppy’s worden. Moet ik ze nu aardig vinden of moet ik voor ze oppassen, zeg nou zelf. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dit niet Jurgen was maar iemand anders. (Volgens mij worden ze door de mensen gefokt, ik meen in Utrecht)

Het verhaal dat Jurgen vertelde moet voor de mensen zeer interessant geweest zijn want ze luisterden enkele uren aandachtig. In eerste instantie dacht ik dat het een taalles was want het ging over ABC (ademhaling, bewustzijn en circulatie). Maar zelfs ik weet dat het alfabet meer letters heeft. Jurgen ging echter door met vertellen over ademhaling frequentie, kunstmatige ademhaling, bloedingen, hartstilstand, shock, fracturen, verstuikingen, wonden, oververhitting maagdraaiing en nog vel meer. Heel langzaam begon het mij te dagen. Het ging om ziektes en aandoeningen van onze soort. Zonder het zelf te weten hadden we onze mensen ervan weten te overtuigen dat ze nog veel te weinig wisten hoe ze moeten handelen als het met ons niet zo goed gaat. Ik als gelauterde sledehond weet allang dat de mens zich erop moet richten om het leven van ons te redden, dat hun handelen gericht moet zijn om de pijn te verlichten, ze moeten voorkomen dat de verschijnselen zich verergeren en dat ze het herstel van ons moeten bevorderen. Ik wist echter niet hoe ik het die mensen moest bijbrengen. Gelukkig hebben ze nu iemand gevonden die dat wel kan. Hoeven wij ze tenminste niet op te leiden. Ik denk dat ik mijn mening over die de groep mensen die ze dierenartsen noemen misschien wel moet herzien. Ze kunnen toch wel nuttig zijn. ( al klagen mijn mensen geregeld in samenhang met deze groep over rekeningen. Wat dit zijn moet ik nog uitzoeken, daarbij is het hun probleem en niet het mijne ) Jurgen vertelde het op een dusdanige manier dat zelfs mijn mensen het konden begrijpen. ( en dat wil wat heten ) Heel geduldig legde hij uit en gaf antwoord op vragen. Wat ik wel jammer vond was dat er geen tijd was om dingen praktisch te oefenen. Hoe leg je precies een verband aan zodat het blijft zitten, hoe spalk je een poot. De mensen hadden dit ook al door en deze vraag werd ook gesteld. Er werd belooft dat er een vervolg op de cursus ( zoals ze deze bijeenkomst noemden) zou komen waarin deze zaken hun aandacht zouden krijgen. Hier was ik bijzonder blij mee want dan kan ik met een gerust hart afwachten wanneer Piet op me afkomt met de hechttang als ik weer een akkefietje met Jock gehad heb. Ja ik weet wel hij heeft al veel op mensen geoefend maar voor ons husky’s is dit heel wat anders. Want naar die vervolgcursus zal ik hem zeker sturen. Hij is nooit uitgeleerd.
Ik had genoeg gehoord en zonder dat ze me in de gaten hadden ging ik weer terug de trap af. Na en bezoekje te hebben gebracht aan het winkeltje onder de vergaderzaal, ben ik nog even gaan kijken bij de klimtoren. Nou ja ik ben in de klimtoren geweest want daar zit de kantine en verkopen ze broodjes worst. Helaas kon ik niets vinden dat de mensen hadden laten vallen en ben terug gegaan naar de bus. Hier aangekomen moest ik natuurlijk verslag uitbrengen. Jock zat de vergadering voor en Questor heeft genotuleerd. Wij kwamen tot de conclusie dat ondanks dat we nauwelijks betrokken waren bij het uitstapje, dit een uiterst nuttige dag is geweest die ons in ieder geval in de toekomst zal helpen. Al hoop ik natuurlijk dat het meeste wat er geleerd werd niet in de praktijk omgezet hoeft te worden, want dan zijn er calamiteiten geweest voor collega sledehonden en daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.
Goede naam voor de cursus trouwens:
EERSTE HULP DOOR MENSEN BIJ SLEDEHONDENCALAMITEITEN
Of is dit te ver gezocht.

Ik slaap vanaf nu in ieder geval rustiger nu ik weet dat als er iets met een van ons aan de hand is mijn mensen iets meer weten hoe ze hiermee om moeten gaan en er een kleinere kans is dat we blijvende schade oplopen die voorkomen had kunnen worden.
Jurgen en natuurlijk de DASSC namens ons hele roedel bedankt!!

Beau-Washo

P.S. Fanmail voor mij kunt u sturen aan: piet@musher.nl ik zal er persoonlijk zorg voor dragen dat elke brief door mijn mensen wordt beantwoord. Aanbiedingen voor transfers worden niet in overweging genomen.