December 2012

Steeds vaker duiken er op internet filmpjes op van sledehondenteams. In het begin was het nog huisvlijt van een buurman of broer, die langs de kant ging staan en het team in het voorbijgaan filmde. Vaak luisterde je dan geamuseerd naar de commentaren van de ( niet in beeld zijnde cameraman / cameravrouw ). Als men goed zoekt kan je een aflevering van “lachen om home video’s” van de cultuur zender SBS6 vullen en houden we Hans Kraay ook weer van de straat. Sterker nog we houden desbetreffende presentator van de voetbalvelden en dat is nog een positiever gevolg.

Nu echter zijn het vooral filmpjesgemaakt vanaf de slee. In beeld zie je ofwel een brushbow met een paar voeten, of wel een bumper van een kar, met datzelfde paar voeten. Dit alles naar gelang het weer het toelaat. Steevast wordt dan het beeld langzaam verschoven naar de treklijn en krijgen we even later enkele achterwerken van honden in beeld. ( het aantal kan variëren).

Enkele, tot vele lange minuten, worden we meegevoerd over ‘s lands of buitenlandse trails. Met duizelingwekkende snelheid (zo doet het beeld vermoeden want de beelden schudden aardig op het beeldscherm, zodat ik met moeite mijn met zorg verorberde maaltijd kan binnenhouden) komen we langs verschillende bomen en neemt de camerapersoon ons mee over een links en rechts slingerend pad in de bossen of op de heide, soms zelfs over het strand. Het commentaar is bijna niet te verstaan doordat de commentator ( meestal de camerafiep) flink door elkaar geschud wordt en hij nauwelijks een verstaanbaar woord eruit kan brengen, of de kar maakt zo veel herrie door de rammelende onderdelen dat hij gewoon beter zijn snater kan houden en naar rondvliegende schroefjes uit kan kijken.

Er zijn ook nog enkele creatieve camera-operators die het voor elkaar krijgen om zittend op hun knieën, of hun rug verdraaiend de musher in beeld te nemen. Je ziet dan uit een onmogelijke hoek de vervormde kop van, ik hoop, een mens die quasi ingespannen in de verte staart. Soms kijkt hij in de camera en lacht, maar dan is het helemaal een partijtje bek verbouwen voor beginners. Hij vent, je mag je neusharen wel eens knippen, volgens mij ben je aan het sparen voor een bontmuts, ook zit er nog een stukje spinazie tussen je tanden of is dit de proviand voor onderweg. (Bij de Kijkshop kun je voor beide problemen een apparaatje vinden die het grondig oplost.)

Een tweede fenomeen dat zich de laatste tijd voordoet is dat je steeds meer Mushers ziet met een helm op het hoofd, i.v.m. vallende takken, overstekende bomen, agressieve chihuahua, omkiepende karren / sleeën en wat dies meer zij. Toen een paar jaar geleden geopperd werd dat het voor lijf en leden misschien wel goed was om een helm te dragen, kwam er een storm van protesten los. Welke onverlaat dacht dat de individuele musher niet zelf over zijn veiligheid kon beslissen. Ze wisten echt wel waar ze mee bezig waren. Waarom moesten er mensen zijn, die er natuurlijk geen verstand van hadden ( al waren het vaak gerenommeerde mushers die al jaren mee draaien), zich met onze geliefde sport bemoeien. Zo haal je het avonturisme uit de sport en ga je alles onder regels stellen.

De argumenten van deze mensen dat de het sledehondenwezen zich al een tijd steeds meer ontwikkelde van een transportmiddel in onherbergzame streken met een gezapig tempo, naar een serieuze sport waar de snelheid en soms ook risico’s nemen een onderdeel van wordt, werden in de wind geslagen. Het Jack London gevoel is bij velen verdreven door een competitiedrang die zijn weerga niet kent. Op zichzelf is dit geen probleem, de sport ontwikkelt zich, en snel. Dit brengt veranderingen met zich mee. Door het veel lichtere materiaal en de hogere snelheid moeten er voorzorgsmaatregelen getroffen worden.

Velen dachten na, kozen eieren voor hun geld en gingen opzoek naar een passend hoofddeksel. Fiets-, ski- en skatehelmen werden uitgeprobeerd en een enkeling verwarde de sledehondensport met een motorcross. Verzet bleef er echter. Het protest werd gevoerd met verschillende middelen. De een zette zijn broodmolen wagenwijd open en maakte de bestuurders uit voor rotte vis (zeer vriendelijk en dit dwingt respect af!! Duuuuh), de andere mompelde wat, in de al dan niet aanwezige baard, en de ludieke uitten zich door de meest vreemde hoofddeksels op te zetten. (voor deze groep heb ik het meeste respect, ik moet namelijk toegeven dat ik mijn aardappelkoppie ook niet altijd met zo’n kookpot bescherm) Ik zag mutsen met baleinen, bouwhelmen, leren helmen, legerhelmen en ja zelfs de stahlhelm van Kaiser Wilhelm met ijzeren punt heb ik gespot. Wat ze niet in de gaten hadden is dat ze nu inderdaad een helm droegen.

Dit duurde een tijdje totdat er enkele mushers in de afgelopen seizoenen met een gele bus met blauwe zwaailichten vervoerd moesten worden ( in andere landen kan de kleur van de bus en de luxe die je aantreft variëren), en zich moesten voegen naar de dames en heren in witte jassen en uniformen die nog ondemocratischer waren als de bestuurders waar ze zo tegen tekeer gegaan waren. Heel langzaam komt nu het besef dat we soms toch ook wel met een gevaarlijke sport bezig zijn en we goed voor onszelf moeten zorgen, willen we dit jaren vol houden zonder letsels. Daar horen beschermende maatregelen ook bij. Er zijn mensen die iets langer kijken als hun neus lang is en hun nek uit steken voor andermans welzijn. Dus……. ( wie heeft de langste……….. adem vrienden adem )

Maar een musher zal geen musher zijn als de tourboeren en sprintkippen niet een praktische toepassing voor de helm vinden. Wanneer je een dergelijk pokkending op je kop moet zetten dan kan hij het beste multifunctioneel zijn. Sinds dit seizoen heb ik het met eigen ogen mogen aanschouwen, jawel:

de invasie van de Teletubbies.

Ik stond nietsvermoedend op een stake-out komt er een musher voorbij met bovenop zijn helm een uitsteeksel. Ook een tweede teletubbie komt voorbij met hetzelfde verschijnsel. Ach, schouderophalend heb ik me omgedraaid ik heb wel eens vreemdere helmen gezien. Als echter dan op een andere meeting zowel “Lala, Tinky winky, Po en Dipsy voorbij komen ga ik op onderzoek uit. In eerste instantie dacht ik dat er op de kar een motortje verborgen zat en  deze door zonnepanelen op het hoofddeksel van energie werd voorzien. Maar niets is minder waar. Ken je het begin van dit verhaaltje nog, al die filmpjes etc. etc. . De mushers hebben het gevonden!! Cameramutsen opgelet, jullie worden wat sledehondensport betreft werkeloos. De musher monteert gewoon de camera, al of niet met ducttape op zijn helm. Je moet toegeven sliiiiiiiiiiiiiim. Alleen…………. het internet wordt nu helemaal overspoeld met goed bedoelde beelden. Iedereen wil zijn Mercedessen onder de honden ( wat anders kan het niet zijn want ik zie alleen maar bruine sterren schitteren, kunnen trouwens ook Audi’s zijn zie bruine ringen) en hun prestaties met andere delen.

Lieve wannebee Spielbergs, Dick Maasjes of Fellinie’s. Ik weet dat je tijdens het mushen bepaalde dingen niet mee krijgt en het fijn is om naderhand de beelden te analyseren en te kijken wat jij en jezelf en de honden kunt verbeteren. Nuttig heel erg nuttig zelfs. Maar alsjeblieft als je het op het world wide web zet voorzie de beelden van commentaar zodat we begrijpen wat we zien en laat niet doelloos de camera lopen. Begrijp me niet verkeerd ik heb van sommige van de filmpjes veel geleerd, en ook sommige beelden alleen kunnen me bekoren. Al helemaal toen een musher met beelden kwam van de hele trail, die bij onze race is uitgezet, en hij ons zo kon wijzen op enkele punten die verbeterd zouden kunnen worden; maar 30 minuten tegen een paar honden aarsen aan te kijken die een pad volgen gaat op den duur vervelen. Veel van hetzelfde is niet nodig. Echter instructie video’s zijn bijna niet te vinden. Beginnelingen zouden een moord doen om dit van internet te kunnen rippen. Hiermee maak je je meteen onsterfelijk voor het nageslacht. Dus aan de slag of bepaalde dingen in je eigen archief houden.

Action of cut ( dat mag je voor jezelf uitmaken)

Piet Bom